You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
du. Düzenli olarak mektup yazmıştı ona, ama bu mektuplarının<br />
kaçının eline geçtiğini bilmiyordu. Liau Yen-kay birkaç haftadır<br />
Moskova'daydı.<br />
Berlin'de karşılaşabilmeleri için onları artık küçük bir kara<br />
parçası ayırıyordu.<br />
Liau Yen-kay hayretle, küçük kardeşi ile yeniden<br />
karşılaşmasının onu rahatsız ettiğini farketti. Gene eskisi gibi<br />
dakikse eğer şimdi her an gelmesi gerekirdi. Liau Yen-kay camlı<br />
kapının arkasında bir gölge gördü, kendine engel olamadı, yerinden<br />
doğruldu. Şaşılacak şey, yanılmamıştı. İçeri giren kardeşi deildi<br />
ama çok iyi tanıdığı birisiydi. Eski arkadaşı öğretmen doktor<br />
Tsen. Kucakladılar birbirlerini, öpüştüler. Doktor Tsen, Liau<br />
Yen-kay'ın kardeşi için koydurduğu servisin önüne oturdu. Fakat<br />
gerçekten de kardeşinin geleceğini bilmesi olanaksızdı. Yenkay<br />
çocukken onun köydeki kitap, çiçek ve porselen dolu küçük<br />
evine gitmesini severdi. Yüzü ve elleri küçük ve inceydiler, neredeyse<br />
hemen kırılıverecekmiş gibi duran bir fosil gibi kurumuş,<br />
kemikleşmiş bir inceliği vardı. Liau Yen-kay bu ellerin başka bir<br />
ülkenin başkentinde bir lokanta masasının üzerinde durmasını<br />
yadırgıyordu. Doktor Tsen'in sorduğu şeyleri duymak da yadır<br />
gatıcıydı: "Nereden geliyorsun yoldaş?" -"Rusya'dan, dün geldim,<br />
yarına kadar buradayım. Ya siz?" -"Ben de birkaç günden beri buradayım.<br />
Kentin merkezindeki tarım uzmanları komisyonundayım.<br />
Kısa bir sürg önce bizim komisyonu ordudan ayırıp<br />
bağımsız hale getirdiler. Öğrenim için burada bulunuyorum,<br />
sonra gene eski işime geri döneceğim." -"Yeni haberler var mı yoldaş?"<br />
-"Siz daha bugün geldiğinize göre sizin haberleriniz daha<br />
yenidir."<br />
Tam bu sırada birisi Liau Yen-kay'ın omuzuna dokundu -"Kardeşim!"<br />
Onu unutmuştu bile. Birbirleriyle şöyle bir selâmlaştılar,<br />
Tsen'e bu herhangi bir gündelik selâm gibi geldi. Han-çi<br />
yapacağı bir hareketle konuşmayı bozmaktan korkuyormuş gibi<br />
sessizce olduğu yerde oturuyordu. Bir süre daha konuşuldu. Sonunda<br />
Tsen ayağa kalktı: "İşte benim adresim burada, sık sık gelin<br />
yoldaşlar." Liau: "Ben gelemem ama kardeşim gelebilir," dedi.
Change language