Anna Seghers Yoldaşlar Sosyalist Yayınları (1)

terk etmişti. Sözcüklerle bir şeyler anlatmadaki o eski gücü yokolmuştu.
Marie kristal yuvarlacıklar taşıyan büyük lambayı
söndürdü, dikişiyle beraber onun yanına oturdu, lambanın yuvarlak
ışığında şimdi gerçekten tam bir aile gibiydiler.
"Artık başka bir oda aramaîhız gerekiyor." dedi Marie.
"Neden?"
"Kötü bir sokak burası, oda da kötü. Doğru dürüst bir oda bile
değil burası, her yanda aynalar asılı ve şu büyük lamba. Kışın buz
gibi soğuk, yazın da sıcaktan durulmuyor."
"Şimdiye kadar yaşıyorduk ya."
"Bir odada bir yıl oturmuş olmak ondan sonraki yıllarda orada
oturmayı gerektirmez ki; hem burada daha çok kalacağımızı da
söylüyorsun."
"Evet, öyle görünüyor, burada daha uzun zaman kalacağız."
İşte o zaman Marie, sanki bir ormanda yalnız başlarına toprağın
üstünde yatıyorlarmış gibi, korkuyla: "Niçin hep burada
kalmamız gerekiyor?" dedi.
Bato cevap vermedi; Marie dikişini topladı, çocukların yanına
yattı. Bato daha birkaç saat aynı yerde oturdu. Çalışacak yerde,
niye çalışamadığını düşünüyordu.
Sonra öbür yana geçti. Büyük, altın bronz kaplamalı, kalın
perdeli, açık kollarında elektrikli mumlar taşıyan meleklerle
süslü barok somyada uyuyan hastalıklı üç yüze baktı. Bu insanları
hiç mi sevmediğini, yoksa bütün insanlardan daha mı çok
sevdiğini bilmiyordu; her ne olursa olsun onları gittiği her yere
beraberinde götürmüştü, bırakmış, sonra gene yanma almıştı.
Bu yaptığının doğru mu, yoksa yalnış mı olduğunu bilmiyordu.
Birden Andris'in uyumadığını, tek gözü ile inceler gibi ona
baktığını farketti. Bato soyundu ve odanın bir köşesinde resim
sehpaları ve ayaklı lambalar arasına serilmiş dar yatağa uzandı;
savaşın içinde, düşman tarafında dörtte üçü yanmış bir şatonun
sağlam kalmış bir köşesine sığınmış gibiydiler. Bato Andri'ye
eliyle işaret etti, çocuk yavaşça büyük yataktan inip onun yanına