Anna Seghers Yoldaşlar Sosyalist Yayınları (1)

yok ama, başka bir ırmağı buraya akıtacaklar.
Burada boş oturduğumuzu düşünmeyesin. Tam tersine her
yanımız çalışıyor. Buranın ekmeği de bir garip, doğru dürüst kesilmiyor,
toprak gibi kara renkli, insanın elinde unufak oluveriyor.
Sana adresimi yazıyorum bana hemen mektup yaz. Hep sizleri
düşünüyorum, canlarım benim. Kent kurulduktan sonra belki
buraya gelebilirsiniz, bunun ne kadar süreceğini bilemiyorum.
Seni öperim Katerina'm, küçük Giulia'm, Giuseppe'm sizleri öperim,
babanız hepinizi kucaklar."
"Senin ne düşündüğünü biliyorum Pali. Bizi burada yalnız
bırakmasının doğru olmadığını düşünüyorsun."
"Evet, sen kendin de söylüyorsun ya. Ben de öyle düşünüyordum."
"Ama Pali düşünsene, insanlar ağaç değildirler. İnsanın önce
kesilmesi gerekmez ki, yaptıkları engellenemez ki. Ama mektup
iyi, değil mi?"
"Evet."
Bayan Bordoni etrafı topladı, masa örtüsünü silkti, masadan
bir türlü kalkmayan Giulia'ya kızdı. Çocuğun ince yüzünün alt
yansı gülüyor, üst yansı üzüntülü duruyordu. Çünkü Pali şimdi
Giulia ile değil, erkek kardeşi ile konuşuyordu.
"Evet, çalışıyorum, öğreniyorum, okuyorum, gençlik birliğinde
çalışıyorum."
Bayan Bordoni konuşmayı kesti: "Giuseppe çok çalışıyor."
Giuseppe'nin alnı kırıştı. Bordoni de arasına tıpkı böyle yapardı.
Şimdi tıpkı babasına benziyordu.
"Sen de öbür tarafa gitmek istiyor musun?"
"Tabii." Cevapları sakindi ama, her cevap verişinde yüzü
kızarıyordu. "Geçen yıl Brigelli Bolonya'dan gelmişti, başkaları
da vardı, bizim oraları anlattılar..."