1986 JAARBOEK - Historisch Centrum Overijssel

Zijn vader had reeds een adres, waar hij kon onderduiken. Ook voor de
beide meisjes was de toestand niet zoo veilig meer, zoodat ik hen met
eenigen aandrang uitnodigde bij ons te komen. Tenslotte accepteerden
ze ons aanbod. Den 3den October kwamen ze, Froukje en Eva Caneel.
Het aantal onderduikers was dus al gegroeid tot zes.
Er ging een week voorbij, 't was Zaterdag 10 October. Des avonds
negen uur werd er gebeld. Mijn vrouw deed open; ze zag twee donkere
schimmen. Ze hoorde iemand zeggen: "Dag Atie, hier ben ik, Meier
Caneel". En meteen stapte hij binnen, gevolgd door een andere jonge
man. Maup de Leeuw, ook een Zwollenaar, ons welbekend. Ze werden
beiden uitbundig ontvangen. De verloren gewaande was terug!
Niemand van ons had verwacht, dat het Meier gelukken zou uit het
kamp in Westerbork te ontsnappen. Met z'n vieren, Meier, Maüp, en
les en Menno Denneboom hadden ze een ontvluchtingsplan beraamd.
Des Donderdagsavonds - 't was een buitengewoon donkere
regenachtige avond - hadden ze in het kamp een schop weten te bemachtigen,
waarna ze een geul onder het omringende prikkeldraad
groeven. Telkens flitsten de zoeklichten, die rondom het terrein waren
opgesteld over hun hoofden, want ze lieten zich steeds bijtijds in den
modder vallen. Als ze gezien werden, zouden de bij de zoeklichten opgestelde
mitrailleurs stellig hun moordend werk gedaan hebben. Terwijl
de regen neerplensde groeven ze bijna een uur, waarna de onder het
prikkeldraad doorkropen. Daarna passeerden ze twee Duitsche en twee
Hollandsche schildwachten en bovendien nog het huis van den Commandant,
staken de weg over en verdwenen in de duisternis. Ze zaten
onmiddellijk in drassig terrein, sjouwden door modder en slooten en
voelden langzamerhand de vrijheid naderen. Telkens keken ze achterom,
doch niemand volgde hen. Meier Had te voren ongeveer de richting
bepaald, welke ze moesten houden, in een Egyptische duisternis gelukte
het hun koers te houden en den weg naar Ruinerwold te bereiken. Dikwijls
moesten ze zich schuil houden voor passeerende auto's. Ze lieten
zich in de een of andere kuil of greppel vallen, al dan niet met water gevuld.
Het deerde het niet meer; ze waren toch al drijfnat. In de omgeving
van Ruinerwold waren ze verplicht naar een onderdak uit te zien,
want het begon te dagen. Het geluk diende hen; ze vonden een "goede"
boer. In het zuiden van Drenthe woonden namelijk veel NSB-boeren.
Den volgenden avond vervolgden ze hun tocht. Ze liepen via De Wijk -
de veiligste weg, hoewel een omweg - naar Staphorst. Eén van de vier
had z'n voet verstuikt en moest door de anderen worden gesteund.
Doodop kwamen ze in Staphorst aan, waar ze overdag onderdak genoten
bij een hun bekenden boer. 's Avonds gingen ze per autobus naar
Zwolle. Ze konden dat doen, omdat de bus toch niet verlicht was en ze
dus niet herkend konden worden. Zonder gevaar was het echter niet,
maar ze kwamen toch in veilige haven.
95