1986 JAARBOEK - Historisch Centrum Overijssel

"Eene reis naar het Oosten"
Tegen het eind van zijn leven, in 1849, maakte Van Senden nog een
grote gebeurtenis mee. Hierbij komt zijn ijdelheid duidelijk tot uiting.
Laten we hemzelf hierover aan het woord:
34
"Hare Koninklijke Hoogheid, de Prinses Marianne der Nederlanden
schrijft mij, dat zij het plan heeft, eene reis naar het Heilige
Land te ondernemen. Ik was omtrent twintig jaren tevoren bij
H.K.H, persoonlijk bekend geworden. Toen zij, de eenige en zoo
algemeen geliefde dochter van den Eersten Willem, zich in het huwelijk
verbond had ik van mijn gevoel doen blijken door eenige
dichtregelen in het Hoogduitsch, welke met veel welgevallen door
H.K.H, en Prins Albert werden opgenomen.
Innig had ik meermalen gedeeld in de treurige wending van haar
lot. Toen zij in het jaar 1847 zich te Voorburg vestigde en daar in
stille afzondering leefde, was ik met de Vorstin in briefwisseling gekomen;
het was vooral de Godsdienstige rigting van Haren Geest,
welke die correspondentie onderhield. Meermalen mogt ik de eer
hebben, van H.K.H, op haar buitenverblijf te bezoeken.
Zoude het te verwonderen geweest zijn, wanneer ik er toe gekome
ware om mijn antwoord op Hare mededeling van het grote reisplan
hoofdzakelijk te doen bestaan in een verzoek van deel te mogen
hebben aan dien togt? En toch, ik deed het niet, met geen woord
zelfs gaf ik mijn hartsverlangen te kennen. Het was of eene stem tot
mij sprak: "Laat alles over aan de hand, die u leidt".
Eerst nadat er weken voorbij waren gegaan, vernam ik weder van
de reis. Het was nu bij monde van de prinses zelve. Zij zegt dat zij
mij begrepen heeft in haar plan; dat zij binnen 6 weken de reis wil
aanvaarden; zij verzoekt mij, Haar als Geestelijke en Aardrijkskundige
te vergezellen.
Raadplegende en overleggende met het huisgezin en de gemeente,
vindt men geene vrijheid, mij terug te houden. Tot eene goede
voorziening in mijn predik- en herderlijk werk komen mij broederlijke
welwillendheid en vriendschap tegemoet. Verlof om te gaan
had ik aan niemand te vragen.
En zie, de Voorzienigheid, welker kind ik ben, heeft deze schakel in
mijn levensketen gelegd. Zoo gaf ik mij geheel over aan den Goddelijken
leidsman; zijn dienaar wilde ik wezen ook daar, waar Hij
mij, ten behoeve van eene ongelukkige Vorstin, ertoe mogt
bestemd hebben, die te zijn. Zoo was ik gegaan, afscheid nemende
..."