1986 JAARBOEK - Historisch Centrum Overijssel

gesmakt. Dikke winkelruiten vlogen over de straat. In onze buurt
waren veel ruiten gebroken, maar in ons huis bleef alles heel.
Een paar dagen nadat bovenstaand feit plaats had vroeg de heer
Van Westen de jongens of ze bereid waren wat typewerk voor hem te
doen. Gaarne zegden ze hun medewerking toe. Het begon met brieven
in vijf- of zeshonderd-voud van de Hervormde Jeugdraad, gericht aan
jeugdige arbeiders in Duitschland. Maar al spoedig kwamen er andere
geschriften, welke een duidelijk illegaal karakter droegen. Nadat ik illegaal
contact had gekregen met mijn superieur Ir. Knol, evenals ik werkzaam
bij den Prov. Waterstaat kwam er nog meer type- en cyclostylewerk.
Ir. Knol was medewerker van het N.C.
De reeds eerder genoemde Arie had ons een groot aantal gramofoonplaten,
bevattende de geheele Mattheuspassion in bewaring gegeven.
Op Goeden Vrijdag hebben we de geheele Mattheuspassion gedraaid.
Vooraf had de heer Van Westen een uiteenzetting gegeven over
den inhoud van den tekst, terwijl mijn vrouw ons enkele verklaringen
gaf over de muziek van Bach. Allen hebben we dien dag genoten van
Bach's schepping. Eenige maanden later gaf Dr. Kruyt voor ons een
lezing met lichtbeelden over onze eeuwenlange strijd tegen het water.
Eén onzer was op het idee gekomen een eigen maandblaadje uit te
geven, welke idee inderdaad verwezenlijkt werd. Na drie maanden
werd de uitgifte hiervan gestaakt voornamelijk uit veiligheidsoverwegingen.
Inmiddels was gebleken, dat ons waarschuwingssysteem binnenshuis
te wenschen overliet. Wanneer we namelijk bezoek kregen van
vrienden, die ons van buiten in de woonkamers konden zien zitten,
konden we de onderduikers die zich vaak door het hele huis - met uitzondering
van de woonkamers beneden - verspreid hadden niet tijdig
genoeg waarschuwen. Op alle kamers werden nu electrische zoemers
aangelegd en achter het kapstokkleed bij de voordeur een drukknop,
zoodat we elk oogenblik een waarschuwingssein op alle kamers konden
laten hooren.
Op zekeren dag kregen we plotseling bezoek van een zuster van
me, een brave ziel met het hart op de tong. Twee nachten en een dag
bleef ze en met veel inspanning gelukte het ons haar niets te doen merken.
Ondanks het feit, dat ik onze heele familie had wijsgemaakt, dat
mijn vrouw zenuwziek was en volstrekt geen bezoek mocht hebben, had
een nichtje van ons de brutaliteit haar bezoek telegrafisch aan te kondigen.
Toen we het telegram ontvingen, was ze al op weg! Mijn vrouw
ging gauw op bed liggen en had weer zoo'n "enorme inzinking". Het
nichtje had veel medelijden met haar en verdween nog denzelfden
avond. Gelukkig bood ze niet aan ons te helpen. Een tijdje later, terwijl
tante een bezoek van eenige uren bracht, kwam de dokter voor één
van de onderduikers. Mijn vrouw speelde weer voor patiënte en verwij-
98