1986 JAARBOEK - Historisch Centrum Overijssel

Het drietal waaruit de nieuwe predikant gekozen zou moeten worden,
was voor het rechtzinnig deel van de gemeente een teleurstelling omdat
twee van de drie kandidaten niet acceptabel waren. Een aantal van 53
gemeenteleden zond toen aan de (vrijzinnige) kerkeraad, die kennelijk
wel bereid was om de lijn voort te zetten om het rechtzinnig deel van
de gemeente een voorganger te geven, een brief.
De ondertekenaars dongen niets af op de vroomheid en richting van
elk der kandidaten, maar ze vonden dat de ene een te zwakke stem had
(wel belangrijk in een tijd toen er nog geen geluidsinstallaties waren!)
en dat de ander te geaffecteerd sprak. Eigenlijk was er maar één man
van hun keuze 3 :
"Ds. Vermeer, die begaafd is met eene zware heldere stem, die gemakkelijk
de groote kerk kan bespreken en die velen met groot genoegen
reeds hier in de grooten kerk hebben gehoord, ook kan men
de beste getuigenissen van Z.Eerw. inwinnen in de gemeente Genemuiden,
waar Z.Eerw. ten hoogste geacht en bemind werd, dat zij
zich vleijen, dat de Eerwaarde Kerkeraad dezelfde keuze moge deelen,
hopen ondergeteekenden verblijd te worden door ook aan hun
wensch te voldoen, 't welk doende, Zwolle, 18 febr. 1868."
Feilloos voelde men aan, dat ds. Vermeer de man was die zij moesten
hebben. Wellicht kunnen we dat nog het beste beoordelen als we aan
het eind van zijn loopbaan (1904) nog eens terugblikken door de ogen
van een vrijzinnig collega (Van den Bergh): 22
"Vermeer was de vierkante tegenstelling van wat men modern
noemt, niet alleen in theologie, in godsdienstige opvattingen en
voorstellingen, maar in heel zijn manier van denken en optreden.
De stijl van een briefje van zijn hand was ouderwets deftig; hij las
gaarne oude historiën in oude boeken; wie hem een antiquiteit bezorgde,
kon rekenen op zijn dankbaarheid. Hoe verheugde hij zich
in de restauratie onzer Groote Kerk! Hoe warm was zijn trouw aan
ons vorstenhuis, aan onze Koningin die bij Gods genade regeert.
Hij was een antiek man in heel zijn beschouwen en denken. Een
partijganger, een aanhanger van deze of die leer is hij niet geweest.
Wat hij predikte was zijn geloof, zijn eigen kinderlijk geloof, dat
hij uitsprak in de taal van de Bijbel, die hij geheel kende en vereerde
met zijn volle liefde. Ik vermoed dat hij nog nooit eenig konflikt
heeft gekend tussen zijn geloof en de werkelijkheid waarin hij leefde.
Toen de donkere tijd van zijn leven voorbij was, de dagen der
doleantie, heeft hij misschien nog rustiger en eenvoudiger dan voor
die tijd getuigd van zijn God en van zijn Heiland, in wien hij bezat
al zijn vrede."
47