1986 JAARBOEK - Historisch Centrum Overijssel

er een direct stuk diakonale opdracht naar de stad verdween.
Maar de gouveneur was niet overtuigd door hun argumenten. Nogmaals
probeerden de diakenen een compromis te vinden: de stad de
permanente armen en zij de tijdelijke gevallen, waarbij getracht moest
worden om ze niet tot duurzame armoede te laten vervallen. Ook dit
voorstel kon geen genade vinden en tenslotte gaf de gouveneur het bevel
om op 29 maart 1832 de zaak over te dragen. Toen gingen de diakenen
lijdelijk verzet plegen en er gebeurde niets. De Kerkeraad had zich
al verontschuldigd met een nederige brief in januari 1832:
"Het zij verre van ons dat wij eenige wederstrevigheid tegen maatregelen,
aanschrijvingen van U Ed. Achtbare immer zouden betonen.
Want dat wij gewenscht hebben, dat de bezwaren met opzicht
tot de collecten bij de Gereformeerde Gemeente mogten worden
opgeheven, zal voor Ued. Achtbare toch niet als zoodanig worden
aangemerkt."
Na deze deemoedige zinnen proberen de diakenen zich achter formele
redenen te verschuilen en zodoende de zaak wat te traineren:
"Wij wenschen bij voortduring Uw Ed. Achtb. aanschrijvingen te
eerbiedigen - en zijn gaarne bereid aan U. Ed. Achtbare onverwijld
verlangde Rekening en Verantwoording onder baten en lasten open
te leggen.
Doch niet met genoegen maken wij u bekend met de bestaande verordeningen.
Art. 32 van het Kerkelijk reglement in Overijssel verlangt
dat Rekening en Verantwoording naar de Kerkeraad worden
verwezen, voor welk collegie bij dezelfe ook jaarlijks hebben gedaan
en wij verzoeken UEd. Achtb. het ons niet aan te willen duiden,
dat wij verzoeken ons met de wetsbepaling te willen bekend
maken op grond waarvan wij voor U Ed. Achtb. zouden mogen
doen, waartoe wij overigens zeer wel genegen zijn."
Uiteindelijk werd het de gouveneur te gortig. Hij was tenslotte vertegenwoordiger
van Koning Willem I, hoofd der Kerk en souverein
vorst, die regeerde naar welgevallen. Wat wilden die jongeren eigenlijk?
In een boze brief 6 gelast hij dat de bescheiden en gelden op 15 mei
overgedragen moeten worden. Nog wilden de diakenen zich verzetten,
maar op aandrang van de kerkeraad (de ouderlingen waren tenslotte
de oudere en wijzere heren, die onder geen beding ruzie met het gezag
wilden) bezweken ze en het vermogen van ƒ 17.648.83 Vi werd aan het
10