1986 JAARBOEK - Historisch Centrum Overijssel

Koekange waren kwamen de
moeilijkheden. We waren de weg
kwijt en er zat maar één ding op
n.l. teruggaan tot de laatste wegwijzer.
Volgens berekening hadden
we 9 km. voor niks geloopen.
Deze tegenslag deprimeerde ons
geweldig. Bij den wegwijzer sloegen
we op goed geluk een zijweg
in en kwamen echter tot onze
groote verwondering toch goed
terecht en wel in de Wijk. Nu
hadden we weer een leidraad en
vervolgden met nieuwe moed
onze weg. Alleen Maup begon
slechter te loopen, daar hij in zijn
rubberlaarzen, doorgeloopen
voeten had. Om de beurt namen
wij hem onder de arm. Onze
grootste zorg was nu Rouveen
voor den aanvang van den dag te
bereiken, waar les en Menno een
bekende landbouwer wisten. Het
loopen werd hoe langer hoe moeilijker
daar Maup bijna niet meer
mee was te krijgen en de weg leek
wel eindeloos. Echter tegen kwart
voor zeven 's morgens stoomden
we veilige haven binnen en werden
liefdevol opgenomen. We
konden onze vermoeide
ledematen in het geurige hooi uitstrekken.
Ook daar ontbrak het
ons niet aan verzorging. Nu echter
stonden we voor de vraag, hoe
Zwolle te bereiken? Maup kon
geen voet meer verzetten, dus te
voet was onmogelijk. Wij
peinsden en opperden plannen.
Doch ineens zagen wij de bus in
de richting Meppel verdwijnen en
Maup zei ineens: 'Ik ga met de
bus' en les en ik besloten ook om
dit te doen, terwijl Menno met de
fiets zou gaan. Wij zaten nog even
gezellig bij elkaar en namen
tegen 8 uur afscheid en dankten
ook hen voor alle goede zorgen
aan ons besteed. Even daarna
kwam de bus en begon de laatste
etappe. De chauffeur keek ons
wel even aan, doch zei niets. Hij
zal wel gedacht hebben: 'Wat een
stelletje schooiers'. Zonder hindernissen
kwamen we om 8.30
uur 's avonds te Zwolle aan en
stapten aan de Meppelerweg uit.
Hiermede was het einde gekomen
van onze gevaarvolle, moeilijke
reis. Wij drukten elkaar de hand
en gingen naar ons adres. Toen
wij daar binnenkwamen, heerste
er groote consternatie, want ons
hadden zij niet meer verwacht.
Een kop thee stond direct voor
ons klaar en toen kon de schoonmaak
beginnen. Het was een genot
die smerige boel uit te
trekken, ons te scheren enz.;
daarna verschenen we weer als
nette menschen in de salon. Na
een flink bord eten en nog eenige
uren te hebben gepraat, zochten
we ons bed op. Dat we goed geslapen
hebben laat zich begrijpen,
want in geen 3 dagen en 2
nachten waren we uit de kleeren
geweest.
Nu ik dit schrijf, zit ik reeds weer
meer dan 7 maanden te Zwolle en
ik hoop voor ons allemaal, dat
het einde van deze oorlog spoedig
zal komen en wij daarvan allen
getuige kunnen zijn, in goede en
gezonde toestand.
Zwolle, 20 mei 1943.
Emca
115