Willem Vogt - Radioleven

Hun belangrijkheid daalde naarmate de tijd voortschreed;
terwijl ook de regelmaat langzaam aan in ongestadigheid
verliep. De eindelooze verslagen van een in·zichzelf verdeelde
twistzieke vredesconferentie de on-interessante wenteling
van den namen-cyclus Woodrow Wilson, Clemenceau, Lloyd
George, Orlando, waren op den duur niet in staat om zelfs
maar de belangstelling van den telegrafist van Tjangkring vast
te houden. Zoo kon het gebeuren, dat er 's nacht om 3 uur
niets meer op te nemen viel. Dan legde de nachtelijke luisteraar
naar Europa's vermoeide geluiden de hoofdtelefoon op tafel
en trad naar buiten op het betonnen platform, dat met stekeldraad
was afgezet. Heel in de verte, op den grooten weg, beneden
in de vlakte, bewogen zich lange rijen grobaks, getrokken
door ossen. Hetge-klon-klong, bij het gaan der dieren,
van de klepels in de houten klokken, die om de stoere nekken
hingen, drong gemakkelijk naar boven door....
Het dansende schijnsel van de rijen rechtop aan de karren
gestoken toortsen, trok een waggelende stippellijn van lichtpunten
langs den weg. De koele lucht was een willig voertuig
voor de fijne geluiden van den tropen-nacht. Het slaan op de
tong-tong in de dessa's steekt daarbij in luidheid af. Van overal
uit de vlakte wordt het knerpen gehoord van de wielen der
zwaar-beladen wagens, die rijst of cassave of vruchten of
klapper vervoeren naar den passaJ te Bandoeng of Tjimahi,
waarheen over weinige uren de huisbedienden zullen gaan om
inkoopen te doen. Uit het nachthok op palen mekkert even het
geblaat van een Bengaalsche geit. De schildwacht staat met
het geweer bij den voet bij de opening in de draad-omheining.
Ook hij en zijn mede-politie-soldaten zullen weldra vertrekken.
Wat en wie valt er nu nog te bewaken en te beschermen,
nu Tjangkring haar plicht gedaan heeft.... de oorlog is
uit.... spanning en gevaar zijn geweken. Alles is nu anders,
saaier, onbevredigender. Alleen de sterrenhemel daarboven
is dezelfde gebleven. De groepeeringen der lichtpunten aan
het uitspansel boven Tjangkring, zijn voor onze begrippen
200
eeuwig. Antares schittert met een schijnsel, even rossig van
gloed als die van de toortsen daar beneden aan de karren.
Dan keert de telegrafist daar buiten uit zijn gepeins terug
en stapt naar binnen in het houten gebouwtje, twee trapjes
op.
Op den grond spreidt hij een matje. . .. en op dat matje
strekt hij de ledematen. Als dekking tegen de koude van de
nachtlucht en als bescherming tegen de - niet zeer talrijke ­
muskieten, spreidt hij den ruiter-mantel over zichzelf uit.
Eerst als Saptari om half zeven aan de deur klopt, vlucht de
slaap van zijn oogen. Een slaap, zoo rustig en diep, als geen
optimistisch prospectus van een westersch pension hem durft
afschilderen.
"Je moet vandaag de accu's laden Saptari!"
"Semoehoen djoeragan I Het zal gebeuren heer I"
* * *
Het slotbedrijf van de tewerkstelling op Tjangkring van
den boekstaver van "Radioleven", had tot ondertitel: het experiment
met de "Zeven Provinciën". De booglampzender
van Dr. de Groot werd aanvankelijk in Nederland niet gehoord.
Hoe Malabar ook zijn best deed; hoe de stukken er
ook afvlogen in letterlijken zin. . .. het verlossende bericht,
dat men de seinen gehoord had, kwam maar niet. Dat begon
aan Dr. de Groot begrijpelijkerwijs heel erg te verdrieten. Hij
was er van overtuigd, dat met zijn gunstige antennehoogte
het aan zijn zendsysteem gelukken moest om den afstand
Indië-Nederland te overbruggen. Dat de Malabar-zender in
staat was om de grenzen van den Indischen Archipel te bereiken
met zijn seinen, dat was bewezen met de vestiging van
het ontvangstation op Poeloe Samboe. Op het petroleumeilandje
n.l., in het gezicht van het Britsche Singapore, teneinde
de Nederlandsche koopvaardijvloot niet te laten loopen in
hetgemeene valletje van het beruchteangarie (in-pik I)"recht".
Den Kluizenaar in de Paarse Kimono werden de ooren daar
201