Willem Vogt - Radioleven

werk te doen, dat zij er dagelijks plegen te verrichten. ~ls een
schildwacht loopt de poster eenige uren op en neer 10 den
snerpenden oostenwind. Het hoofd in den jaskraag weggedoken,
stampvoetend, de handen in den zak. We kunne? hem
uit het kantoorraam zien loopen . . .. over twee of dne uur
wordt hij afgelost. Het is zijn taak om te beletten, dat er
onderkruipers" naar binnen gaan. . .. maar, welk een tragische
paradox!.... de fabrieksleiding verlangt niemand
binnen te laten.
DE ZIEKE FABRIEK.
Een fabriek zonder opdrachten vormt een tragisch
schouwspel; steeds meer arbeiders worden er ontslagen, omdat
er geen werk is voor hunne handen; het kader wordt ingekrompen
tot het strikt onmisbare van een kern van vaardigheid
en aanvoering, waaromheen zich straks, wanneer de
tijden beter worden, weer nieuwe werkers kunnen verzamelen.
Er heerscht een sombere gelaten stemming. Bij de maandwisseling
is er nervositeit. Aan wien zal dit keer worden aangezegd,
dat hij op den laatsten dag van de aangebroken maand
voor goed kan heen gaan? Hij, die aan zulk een aanzegging
ontsnapt, gaat met een sprankje relatief geluk naar huis. Behalve
zijn maandsalaris brengt hij twee maanden bestaanszekerheid
mee. Onder zulke trieste omstandigheden lijkt het
uitbreken van een staking een wrange gril van het lot. Om een
loongeschil, misschien ergens in Twente, leggen de arbeiders
in Hilversum het werk neer. Werk, dat grootendeels aan hunne
handen is toevertrouwd om ze bezig te houden; en niet omdat
de maatschappij het bouwsel er van ongeduldig verbeidt.
De poorten der fabriek worden gesloten; de arbeiders gehoorzamen
op eens de bevelen van een andere leiding, dan
die van den fabriekschef. Eén van de orders is klaarblijkelijk
het "posten" voor het hek.
Niemand der kameraden mag naar binnen gaan, om het
266
".' , ....
. ti, '1""l""~1J:r)J"
.1. ~.,'" L _
De poster heeft tot taak om te beletten, dat er gewerkt wordt,
terwijl hij eer waakt tegen de aanbieding van niet begeerde
arbeidskracht. Elders, in andere soortgelijke fabrieken, wordt
misschien de strijd met bitterheid gestreden; daar zijn misschien
de snorrende vliegwielen ongewenscht stilgezet, heeft
men met wrevel of met bezorgdheid de klapperende eindeloos
voorbij-vlietende drijfriemen in rust gesteld.... maar
hier bij ons niet. De lijdende fabriek rust zelf graag als een
vermoeide uitgeputte zieke. De verdrietige man voor het hek
zou gerust naar huis kunnen gaan.
Het zou geen verschil maken, want er is geen voorn~men,
om het werk in de naaste toekomst te hervatten. Er IS dan
ook geen vijandschap tusschen den man buiten en zij die
binnen het hek zijn.
Er is een maatschappelijk stelsel, dat deze dwaze verhouding
heeft bevolen. Als er om elf uur in den morgen koffie
267
I