Willem Vogt - Radioleven

de telegrafist hem dan: "Smeenk, vertel nog eens één van die
mooie jachtopzieners-verhalen, waarvan gij zoo 't geheim
bezit."
Dan schonk Smeenk de koffie in, stopte een versche pijp
en stak van wal:
"Toen ik onder Baambrugge jachtopziener was, leefde ik
- mot U weten - in een woonschuit;.... toen ik's op 'n
keer in een hooischelf in me schapenvacht had leggen spie-en
- 't was beestenweer, al zeg ik 't zelf.... en hardstikke
donker..•."
"It was impossible not to be thrilled by. •.. Smeenk."
•••
Het ontvangstation op de Meent bij Blaricum was opgericht
met het doel om aan te toonen, dat ontvangst in Nederland
van radioteekens van een zender in Nederlandsch Indië,
mogelijk was, gedurende gemiddeld zóóveel uren van een
etmaal, dat de totstandkoming van zoodanige verbinding als
een politieke en economische wenschelijkheid zou worden
beschouwd.
Aan dit doel had het ontvangstation bij Blaricum reeds na
eenige maanden arbeid voldaan.
De Nederlandsche Telegraafdienst besloot immers in 1920
om een ontvangstation te bouwen op de Brahantsche heide
bij Boxmeer. Dit ontvangstation, dat nu al jaren geleden is
opgeheven, stond bekend als het station Sambeek.
De kroniekschrijver van "Radioleven" mag gecn oude
wonden openrijten; daarom haast hij zich om te verklaren, dat
de Nederlandsche Telegraafdienst, ook zonder de experimenten
op de Meent, waarschijnlijk wel aandacht geschonken
zou hebben aan ontvangstproeven op Indische seinteekens.
In dien tijd ging dat echter in een tempo, dat, terecht of ten
onrechte, aan Indië geen bevrediging schonk. Zoo ontstond
er een zekere rivaliteit tusschen de Meent en Sambeek.
De laatste maanden van 1920 gaven een nek-aan-nek race
te zien tusschen Sambeek en de Meent in het bereiken van
ontvangst-resultaten. De spanning op den voorlaatsten dag
van een zesdaagschen wielerwedstrijd was er nauwelijks mee
te vergelijken. Als een gebroken man kon de telegrafist op de
Meent zitten staren op een half verstaan of heelemaal gemist
woord uit een telegram. Een aantal letters, die uit een woord
ontbraken, behoefden dat woord nog niet onverstaanbaar te
maken. De letters:
antriv cci t ur zouden
voor menigeen
onvertaalbaar zijn,
maar voor den telegrafist
was het een
klein kunstje omhier
Mantri-vaccinateur
uit te lezen. Eigennamen,
codewoorden
encijfers konden
natuurlijk nimmer
worden gereconstrueerd.
In het algemeen werd natuurlijk alleen dan het ontbrekende
geïnterpoleerd, wanneer redelijke zekerheid bestond voor
de juistheid van het aldus op te bouwen woord.
De telegrafist ging daarbij stellig met minder fantasie of
roekeloosheid te werk dan de professor in de palaeontologie,
die uit een aantal opgegraven fossiele kiezen en een dijbeen
een complete brontosaurus of een mastodont, gereed voor
museumgebruik ineentimmert. Verpletterend was het bericht
uit Indië, wanneer daarin de afwikkeling bericht werd van
telegrammen, die op de Meent nog onvolledig ontvangen
waren en die dus door Sambeek wel in haar geheel waren genoteerd.
Dan had Sambeek één ronde op de Meent gewonnen.
Maar aan den anderen kant was de vreugde groot, wanneer
Radiolcven rJ
225