Willem Vogt - Radioleven

"koelies", dat de officieele betalingsstaat als "beroep" aanduidde
- droegen de namen van de Apostelen. We hadden
Mattheus, Lucas, Johannes, Marcus, Tidoris, enz. En wij
riepen hen uitsluitend met den voornaam aan. Zij hadden
wel een achternaam en meestal een van vier of vijf lettergrepen,
waarvan de eerste beide steeds "Latu" vormde,
maar die was van geen nut. Latu was een afleiding uit het
Alfoersch, dat zooiets beteekende als: "Hij die vooraan
staat". M.a.w. het opperhoofd.... de koning.
Toch waren zij geen van allen koningen van den geest.
Het intellectueele opperhoofd van deze inheemsche schare
was de "mandoer", de Makassaarsche ex-leger-gids Lato,
terwijl als onverschrokken klimmer (in den radiomast) als
drijver van den nader te noemen ossenwagen, kortom als
duvelstoejager voor gevaarlijken, koelbloedigheid vereischenden
arbeid, optrad Wiro de Javaansche "tani". Tot de
notabelen uit den omtrek behoorden Wiwi, de lichtwachter
van den vuurtoren, Lapian, het Menadoneesche hoofd der
school van Latoehalat, Latumahina, de dirigent van het
bamboe-fluit orkest in de kerk.
De zorg van de omgeving was Everardus, de visscher.
Hij ging zich wel wat dikwijls te buiten aan den "sagoweer",
den benevelenden palmwijn uit den bloemstengel van den
sagopalm.
Wanneer de verdenking op hem rustte, werd gepoogd
zekerheid te verwerven door hem op te dragen om te probeeren
op één been te gaan staan. De veelvuldigheid dezer
verzoeken schenen meer uitwerking te hebben op zijn vaardigheid
om op één been te kunnen staan, dan op zijn overtuiging,
dat het bedwelmende sap behoorde te worden
gemeden.
102
........ -.
HET STILLE PARADIJS.
Het Radiostation te Noesa-Nive (Ambon) was in uiterlijk
gelijk en gelijkvormig aan dat van Timor-Koepang. Alleen
was de toren, de ijzeren mast, van 85 m hoogte, van extra
staaldraad-tuien voorzien, met het oog op de .... aardbevingen.
.
Kleine aardschokken kwamen herhaaldelijk voor; dan
trilden en zoemden de talrijke antennedraden alsof er een
vlucht groote vogels gelijktijdig op was neergestreken. Het
terrein, dat ten behoeve van den bouw zoo goed als kaalgeschoren
was geweest, groeide weldra - buiten de grindwegen
- dicht met wild gewas, dat met paradijs-achtige
vruchtbaarheid uit den bodem opschoot; zonder dat een
menschenhand zich de moeite had behoeven te geven, het
zaad er voor uit te strooien.
Nauwelijks een half jaar had de Groote Onzichtbare
Hovenier noodig, om van de vlakgehakte landtong een liefelijken
tuin te maken, met al de schakeeringen van groen,
waarmee de tropische natuur het landschap decoreert. Aan
den steilen boschrand, achter de - nog onbewoonde ­
woningen der ambtenaren, waren eenige Kanarieboomen
gespaard gebleven. Deze knoestige reuzen, wier vruchten op
onze walnoten geleken, hieven de ruige kronen met mannelijke
stoerheid omhoog; fiere beschermers waren zij, op des
103