Willem Vogt - Radioleven

V6ór diverse overheidsgebouwen, als, laat ons zeggen,
residentiekantoor, douane etc. staat een "boom" van een
soldaat op wacht. Het is een z.g. "moradore", een negerso]­
daat, afkomstig uit het Lorenzo Marquez'sche in Portugeesch
Oost-Afrika. .
Zijn kleeding is het summum van schunnigheid en het
ontgaat hem, dat het roestige lor, dat het Portugeesche gouvernement
voor een geweer wil laten doorgaan, niet buitengewoon
geschikt is om er zoo uitbundig "eerbewijzen" mee
te plegen.
Buiten het havenkwartier, op ongeveer een half uur gaans
afstand door zachtglooiend terrein, ligt het woonoord Dilly.
Het heet de "upper town", omdat de Dilly'ers graag Enge]sch
spreken. Kleine zandige landwegjes, zooa]s er op de
Veluwe, of in het Gooi zooveel zijn, leiden er naar toe.
Op de kruispunten der landwegjes staan groote aanwijsborden.
Niet zonder dat een glimlach om de lippen speelt,
leest men op die borden de straatnamen: "Avenida da
Liberdade" en "Avenida da Governador".
Geen levende ziel is er kilometers ver te ontdekken langs
deze Avenida's; terwijl toch de klank van deze namen gedachten-associaties
wekt met druk bereden boulevards, met
trottoirs, die een verblindend oogenspel bieden van elegante
vrouwen en hoofsche cavaliers.
In het stadje Dilly missen de huizen die uitnoodigende
gezelligheid en die uitdrukkelijke verzorging, die de huizen
der Nederlanders in de tropen kenmerken. Op een smalle
galerij, een of twee meters boven den grond, luieren de men­
8chen op lange rieten stoelen. Luste]oos rooken de Portugeesche
vrouwtjes haar sigaret.
Er hangt een drukkende atmosfeer van verveling en luiheid
over het plaatsje.
De zon gaat bloedrood gekleurd op de kim af. Het stoffige
groen langs de heuvelruggen heeft die onwezenlijke kleur,
die men bij zonsverduistering waarneemt.
7 2
In de bergen, heel ver af, klinken geweerschoten. Wij
weten wat dat beteekent. De Portugees heeft een opstand te
onderdrukken van de berg-Timoreezen, die weigeren om
hem belasting te betalen in koffieboonen.
Hoevele westerlingen zouden zich niet gelukkig voelen,
wanneer zij aldus hun plicht jegens den fiscus mochten volbrengen!
Wij verlangen er naar om Dilly te verlaten .... zijn
troosteloosheid is verontrustend. Deze gansche plaats gaapt
en rekt zich loom de armen.
Wij vinden de "Avenida da Liberdade" na eenig zoeken
terug en op 't kruispunt nemen wij de "Avenida da Governador".
Even na zons-ondergang lichten wij het anker en
wenden den steven westwaarts. Maar niet voor langen tijd.
Na een kort bezoek aan Atapoepoe, indrukwekkend,door zijn
vlak achter de kust oprijzend groen-beboscht gebergte,
naderen wij onze bestemming: Koepang, de Nederlandsche
hoofdplaats van het eiland Timor. Op een helderen morgen
ankerden wij ter reede.
Dit goede schip met zijn zorgvuldige verpleging zouden
wij dus over enkele uren moeten verlaten om onze eigen
peultjes te doppen op die zon-verzengde klip. Want zó6 7.ag
Koepang er van de zee gezien uit. Een eenzame ves.ing
leek het; een oord voor ballingen. Die indruk werd vooral
gewekt door een langen basalten kade-muur, die het stadje
tegen het water-geweld van de allerwoeste zeebrekers uit den
westmoesson zou moeten beschermen. Edmond Dantes uit
Dumas' "Graaf de Monte Christo" moet zoo ongeveer tegen
het sinistere Chateau d'J{ opgezien hebben als wij het deden
tegen Timor-Koepang.
73