Willem Vogt - Radioleven

voor een in een stal-emmer met water teneinde, de grijze
massa onder het schedeldak weer wat te activeeren voor den
arbeid van den komenden dag.
Hoe steekt daarbij af de houding van den burgemeester
van Eindhoven. Deze burgervader gaf een bon af voor hotel
de "Gouden Leeuw". Op die bon stond geschreven: "het
detachement Genietroepen logeert voor gemeente-rekening
twee dagen ten Uwent". Ieder een eigen kamer "met ontbijt",
etc. Het was verpletterend boffen. Een onzer liet zich
zelfs "wekken" en de korporaal kreeg het zóó te pakken, dat
hij 's avonds zijn "kistjes" (militaire schoenen) buiten de
deur zette met het oogmerk dezelve te laten poetsen door den
hotelknecht.
Deze monsterachtig roekelooze provocatie werd door ons
prompt aanvaard.
Met groote spijkers werden de "kistjes" aan den grond
genageld.
In plaatsen waar een garnizoen gevestigd was, werd door
ons altijd beproefd om "nachtleger" te krijgen in de kazerne
van het "wapen" dat in garnizoen lag. Dat gebeurde in
Groningen en in Gouda, in Amersfoort en Venlo.
In het eene garnizoen ging dat wat gemakkelijker dan in
het andere. Nergens was de adjudant-onderofficier of de
wachtcommandant erg gebrand op de huisvesting van die
"studenten met de broodwagens", zooals wij genoemd werden.
Maar toch, het militaire hartwas doorgaans ruim en goed.
In Amersfoort b.v. was er geen bed onbeslapen buiten
dat van de jongens, die "de wacht" hadden. Gul stonden
deze nochtans hun nachtleger voor een etmaal aan
de Radio-zwervers af. Weliswaar sliepen wij dus iederen
nacht in een ander bed, maar dat komt in de beste hotels
voor.
Een deel van ons detachement sliep in Amersfoort op den
fourage-zolder van de Cavalerie-kazerne. Een warm, maar
een tikje stoffig, verblijf!
28
De stiptheid van opstaan, thuiskomen, eten en oefenen,
dat het leven van den soldaat kenmerkt, was aan ons vreemd.
Op de meest zonderlinge uren gingen wij aan het werk of
kwamen wij thuis. Wanneer wij in de kazerne verbleven, dan
moesten wij om half zeven met de anderen opstaan.
Langslapers werden in het groote militaire huishouden
niet geduld. Ook niet, wanneer wij in 't holle van den nacht
waren thuisgekomen. Maar die gelijkberechtigdheid namen
wij gaarne op den koop toe, want logies in de kazerne spaarde
ons onderdakskosten uit en dat stelde ons in staat om de geschokte
financiën een weinig te restaureeren. Er gingen
dagen voorbij, dat wij geen warm eten te zien kregen, maar er
waren ook dagen, dat wij heusche restaurant-allures aannamen.
Dat gebeurde b.v. in de onvolprezen gaarkeuken van
Gouda. Voor 25 cent at men daar goed. Voor 35 cent bepaald
overvloedig en voor 40 cent koninklijk, om niet te zeggen:
verkwistend weelderig.
Nog hoor ik een der onzen zijn dagelijksch bezoek brengen
aan een Goudschen kaaswinkel, zeggende: "een half ons kaas
als-'t-u-belieft, niet zulke hompen".