Willem Vogt - Radioleven

minuten over half drie. Nog één uur en 20 minuten en de aflossing
zal verschijnen. De vrede van den nacht draagt een
masker.
Geen zintuig ziet het, maar de ziel heeft het ontdekt. Plotseling
valt dat masker.
Het is of het stationsgebouw de beklemming als een wezen
heeft gevoeld.... een angstige huivering vaart er over heen,
de vensters trillen mee. Van buiten klinkt terzelfdertijd het
geluid van een ontzettende rilling van de talrijke antennedraden.
Het is of een monsterachtig groote vlucht zware
vogels, gelijktijdig opgeschrikt, met breeden wiekslag van de
draden wegvliegt. Wild trillen die draden, met donker gezoem,
alsof opeens tientallen omfloerste kerkklokken aan het
luiden geslagen zijn, zoo klinkt het. Krekels en kikvorschen
zwijgen opeens. Geen ander geluid is er dan dat van de wildzwiepende
draden.... vlagen van aanzwellend en wegstervend
klokgebeier . . .. uit naburige dorpen lijken het;
....voor een waarnemer in het vaderland is het zoo...•
Want in Indië, althans op onzen eenzamen post, luidengeen
13°
klokken. Er is geen kerkklok mijlen in den omtrek. De telegrafist,
vliegt op uit zijn stoel; hij werpt de hoofdtelefoon,
die hij haastig heeft ontgespt, op de tafel en snelt naar buiten.
Dit sinistere verschijnsel is hem maar al te zeer bekend. Het
is een aardheving. De aarde trilt. Het gebouw wordt op en
neer bewogen, de groote 80 meter hooge toren ook; hij rukt
aan de draden, die hij draagt, als de stok van het regenscherm
de baleinen.
Als de slanke ijzeren naald moet vallen, onder de heftigheid
der beving, dan moeL hij bij voorkeur naast den telegrafist
vallen.... daarom snelt hij naar buiten en wacht af wat
er verder gebeurt. De huivering der aarde heeft slechts
enkele seconden geduurd, misschien zelfs maar een onderdeel
van een seconde. De toren staat rustig en ongedeerd. Fel
zwart contrasteert zijn filigranen vakwerk tegen den even
lichteren hemel. Alleen bewegen de zware staaldraadtrossen,
waarmee hij, juist met het oog op het aardbevingsgevaar
extra is afgespannen, zachtgolvend op en neer. De inlandsche
machinist is uit de machinekamer gekomen. Wanneer hij de
telegrafist buiten ziet rondsnuffelen bij de zware afspanningen
van den toren, om te inspecteeren of er schade is toegebracht
aan de betonnen afspanhuisjes, zegt hij: "Kojang tanah,
toean!"
Ja Amat.... inderdaad: een aardbeving.
De luisterdienst wordt weer hervat. Dit huiveren der aarde
is geen zeldzaamheid; maar het verontrust toch telkens weer.
Nog altijd leeft op Ambon de herinnering aan de groote aardbeving
van 1898; toen een groot deel van de hoofdplaats verwoest
werd en talrijke inwoners het leven verloren bij de
ramp.
In de hoofdtelefoon twetteren de veelstemmige morsetoontjes
der schepen en kuststations verder. Een verfrisschend
koeltje strijkt door de openstaande galerijdeuren binnen.
De telegrafist neemt het stations-dagboek vóór zich en schrijft
daarin: ,,2 uur 3 minuten, lichte aardschok, geen schade".
13 1