Willem Vogt - Radioleven

and b~ven den kam van den Goenoeng Nini, den berg waarop,
2 kIlometer ver af, het laatste palenpaarstaat van de bergantenne.
Deze antenne leek al heel weinig op het klassieke antennetype,
n.l. den T-vorm. De antenne van Tjangkring week, wat
vorm betreft, weinig af van de stroomgeleiding van het electrische
spoor tusschen Amsterdam en Haarlem. In Halfweg
stond dan het huisje met de ontvangtoestellen en Haarlem lag
dan beneden aan den rand van de sawah's uit de Bandoengsche
hoogvlakte. Van den berg Nini af gerekend, liep de dubbele
antennedraad dus over een afstand van 2 kilometer naar het
ontvanghuisje en vandaar weer 2 kilometer naar de laatste
palen in de sawah. Een reuzenantenne dus. Maar de golven,
~aarrnee de stations ~inden, die wij afluisterden in dat primitieve
houten gebouwtje, dat tegen de berghelling scheen vastgezogen,
waren ook van zes tot twintig kilometer lang.
• • •
l\1instens om den anderen avond, maar in drukke bewogen
perIodes va~ den wereldoorlo~ ie~en avond, hield ten ongeveer
half tIen een automobIel stIl, voor een onaanzienlijk
bamboe gebouwtje, gelegen in de dessa Tjangkring, aan den
grooten verkeersweg van Bandoeng naar Bandjaran. Het
knarsen van de remmen deed terstond den Soendanees Soeparwi
uit het huis naar buiten treden, gewapend met een
geweer, model M 95, plus een bamboezen fakkel en wat paardentuig.
Het.geweer gaf hij aan den man, die uit de auto gestapt
was, dIe het met ?ehulp van den riem over de borst hing. Bij
het flakkerende hcht van de toorts zag deze man er onheilspellend
uit, want zijn Zuid-Mrikaansche boerenhoed alsmed~
een wijde cape-mantel, gaven zijn onrustig silhou:t iets
Cor:sikaansch. Toch bezat deze figuur niets wezenlijk angstaanJagends,
want u zult begrepen hebben, dat het de telegrafist
van Tjangkring was, die zijn eenzamen post voor den
174
nacht ging bezetten. Hij besteeg het gezadelde paard, Manus
geheeten, een bezadigde, niet overjeugdige merrie, met eigen
inzichten nopens rijtempo en route. Soeparwi volgde te voet,
een legerklewang omgegord, de kleine processie bijlichtend
met zijn fakkel. De kleine processie? Ja, er was buiten de beide
mannen en het paard, nog een vierde figuur die meetrok. Dat
was de kleine Mazeppa, een allerdolst, borstelig, mal bruin
veulen, de jongste dochter van Manus. Wanneer Manus naar
"boven" ging met den "djoeragan" op den rug, dan holde en
bolderde Mazeppa opgetogen en bandeloos mee.
Het geweer, ik wil het graag bekennen, is nimmer gebruikt
voor een ander doel, dan om er 's morgens na het bad mee
schijfte schieten op oude flesschen, terwijl Soeparwi's klewang
slechts de schachten van bamboestoelen kliefde. Maar wij bezaten
de wapens van het leger om ons zoo noodig te weer te
stellen tegen de panters. Deze dieren slopen inderdaad rond
de ontvang-hut en rond de stulp van den Kluizenaar met
de Paarse Kimono. Saptari, de huisbediende, heeft ons meermalen
de sporen van de moeder met jongen getoond....
175