Willem Vogt - Radioleven

Het werkvertrekje, waar iederen nacht naar de morseteekens
van Europa werd geluisterd, werd slechts flauwtjes
verlicht door een petroleumlamp. Rond-om de werktafel
stonden groote rekken met Leclanché elementen. Links van
den telegrafist stonden - achter de batterijen elementen ­
een stuk of zes accumulatoren met een capaciteit als van de
starter-batterijen der automobielen. Zij moesten den stroom
van 12 Ampère leveren voor een groote radiolamp, de z.g.
Von Lieben buis, die gebruikt werd bij het luisteren naar
schepen op zee en naar de kuststations Ambon. Koepang en
Sitoebondo.
Rechts van den telegrafist stond de kleine Telefunken-Iamp,
die aangesloten was op de groote cylindervormige spoelen
v66r hem op de werktafel. Hij zat dus aan drie zijden door
tafels met instrumenten ingesloten. Achter zijn rug was de
buitendeur. Die werd des nachts altijd afgesloten.
Het werkvertrek gaf ter linkerzijde door een deur toegang
tot een nevenvertrek, dat als laboratorium was ingericht voor
proeven met den snaargalvanometer van Einthoven. Deze
snaargalvanometer was een instrument, dat in constructie en
werking sterk verwant was aan de cardiograafvan wijlen Prof.
Einthoven te Leiden. De bedoeling was om te beproeven of
dit apparaat geschikt was voor het opnemen en fotografeeren
van seinteekens uit Europa. Theoretisch kon worden beredeneerd,
dat het gevoelig moest zijn voor de snel rhythmische
seinteekens en onverschillig voor de stelsel-Iooze impulsen
der hevige tropische luchtstoringen. De practijk weersprak
de theorie langen tijd. Het toestel scheen de luchtstoringen
te zoeken en te verzwelgen. . . . zooals de scheerende meeuw
den blinkenden visch bespeurt en gretig verslindt.
DE EERSTE SEINPROEVEN NAAR EUROPA.
De rnantri van het boschwezen in Nederlandsch-Indië
stond als aan den grond genageld van ontzetting, toen hij
eenmaal moest erkennen, dat zijn oogen hem niet bedrogen.
Een leger van honderden koelies zwaaide de bijlen in de
sappige stammen van forsche boomen, het "radi rata" van de
Soendaneesche werklieden klonk knetterend door de ijle berglucht,
wanneer zij aan de touwen rukten, die om de naakte
boomtoppen gelust waren. Met het doel om de reeds half gekloofde
stammen te doen vallen. Kortom, de mantri, d.w.z.
de inlandsche ondergeschikte van den houtvester, aanschouwde
een georganiseerde vernietiging van hectares van "het
hout" in de Malabarkloof.... een stuk bosch in zijn "ressort"
ging me daar v66r zijn eigen oogen grondig tegen de vlakte,
zonder dat hem bekend was, dat iemand hier zelfs maar toestemming
bezat om één grashalm te snijden.
De dienst van het boschwezen in Nederlandsch-Indiëschijnt
onder meer belast te zijn met de zorg voor het behoud en de
exploitatie van de gouvernementsbosschen. Het is dus geen
wonder, dat de houtvesters, die dikwijls boschgebieden beheeren
zoo groot als Noord-Brabant, mantri's van tijd tot
tijd laten inspecteeren, hoe de onder het beheer van de houtvesterij
staande bosschen er uit zien. Nu is voor het personeel
18S