Willem Vogt - Radioleven

otsachtige kust; er was onder die omstandigheden geen
denken aan, om met personen of goederen langszij de landingstrap
te komen.
Eenmaal heeft een mislukte landingsproef ons een maand
mondvoorraad gekost. De prauw was bij een poging tot
meren omgeslagen en de geheele inhoud, voor zoover soortelijk
zwaarder dan water, was verdwenen naar den bodem der
zee. De roeiers waren ook in het water terechtgekomen; maar
zij hadden zich zwemmende kunnen redden. I?plaats van
nieuwen mondkost te kunnen opschuren, hadden WIJ met perubalsem
en engelsch pluksel, de geschaafde ledematen ,:an
onze huisjongens te behandelen. Dat er groote neerslachtigheid
heerschte in het radiokamp, was te begrijpen; al werd
later de wonde op werkelijk genereuze wijze geheeld door den
Chef van den Post-, Telegraaf- en Telefoondienst, die besloot
om de door zijn ambtenaren geleden schade door den Dienst
te laten vergoeden.
Dit voorval wierp opnieuw een helder licht op de noodzaak
van een vervoermiddel te land. En zoo werd er in Batavia besloten,
dat Noesa-Nive mocht beschikken over een kar, die
getrokken zou worden door twee ossen.
Ik heb al eerder gezegd, dat het bericht van dit besluit
groote opwinding had veroorzaakt in het radiokamp; een opgewondenheid
die toenam, toen het bericht binnenliep, dat
kar en ossen per Paketboot van Soerabaja waren vertrokken
met bestemming Ambon.
148
HET AVONTUUR MET DE BALINEESCHE
SAPPIES.
Wiro, de Javaansche "tani", was na onbegrijpelijke omzwervingen
door den archipel op het radiostation van Noesa­
Nive terechtgekomen. Hij was de eenige man onder ons, die
een landbouwkundige opleiding had genoten, waarin bodembewerking
met behulp van "sappies" of trekossen voorkwam.
Die opleiding had hij niet genoten in wèl gesloten collegezalen,
maar op de wijde glinsterende sawah zelf. Hij had als
leider van spannen ossen door de weeke velden geloopen,
achter het zware kouter aan, dat de dieren door de taaie
sawah-klei troJcl