Willem Vogt - Radioleven

wierpen de achterbeenen omhoog en splinterden het hout van
den wagen. Mspannen en opnieuw de wei .injagen was het
eenige wat hun instemming vermocht te verwerven. Desappies
schenen er geen flauw idee van te hebben, dat leden van hun
ras en soort op de wereld waren om te trekken. Zoomin men
echter terstond een veulen voor de dokterskoets spant, zoomin
kon men ongeoefende sappies klaarblijkelijk zonder vooropleiding
voor een kolossaal zware kar zetten. Er behoorde op
kalmer en eenvoudiger wijze te worden begonnen;wij besloten
daarom om twee zware telegraafpalen aan elkaar te koppelen
en deze door de sappies over den grond te laten voorttrekken.
Zoo oefende men immers ook remonte-paarden. Het was
eigenlijk dwaas, dat we er niet eerder aan gedacht hadden.
Na eindelooze moeite waren de beesten tenslotte voor de
palen ingespannen en ondernamen zij den uiterst bedachtzamen
oefentrektocht naar Ambon. Laat in den avond vernamen
wij per bode, dat Wiro zich genoopt had gezien om in
kampong Arnahoesoe den tocht te onderbreken, omdat de
sappies de hoeven bloedend hadden verwond aan het kiezel
op den weg. Eerst na eenige dagen rust waren zij in staat voetje
voor voetje als invaliden naar Noesa-Nive terug te keeren, teneindeeen
nieuwe periodevan reconvalescentie tegemoettegaan.
Toen zij in die periode kans zagen om eenige malen uit de
"kraal" los te breken, onze erven te betreden en daar alles wat
geurde en liefelijk was te verslinden, was de maat vol. Wij rapporteerden
in kuisehe, vergoelijkende woorden het mislukken
van het experiment aan het hoofdkantoor te Batavia en waagden
het om voor te stellen om de sappies en de kar, voor een
zacht prijsje te verkoopen. Dit voorstel werd aanvaard. De kar
werd naar Ambon en de sappies naar Banda verkocht. V66r
het inladen op de boot zag een der ellendige tweehoevigen nog
kans om te drossen en heel de chineesche wijk van Ambon op
steltente zetten. Zondertranenzagenwij desmiddags denPaketstoomer
voorbij varen. Twee lastposten aan boord. Datwas ­
wat de verdere lading ook geweest mag zijn, stellig het geval.
ISZ
TERUG NAAR DE BESCHAVING.
Latumahina, de dirigent van het fluitorkest uit de kerk te
Latoehalat, had zonder aarzelen, begrijpend, geknikt. Zeker,
dat notenschrift kon hij best lezen; en hij zou het bij de eerstkomende
repetitie op het schoolbord schrijven. . .. en door
zijn mannetjes laten spelen.
Eenige dagen later, hoorde de voorbijganger het fluitorkest
van Latoehalat spelen: "It 's a long way to Tipperary, it 's a
long way to go". Het Engelsche oorlogslied.
Per "leestrommel" (lees-portefeuille I) in "Sketch" of misschien
was 't in "Illustrated London News" hadden wij het,
al zooveel besproken, marschliedje ge-importeerd gekregen.
Latumahina had het niet als zoodanig begrepen, hij kende zin
noch woord van het lied; hij speelde het met statige cadans:
zooiets als de Cortège des Serdares uit de Kaukasische Suite
van Ipolitof Ivanof...., maar met die "opvatting" won de
herschepping slechts aan Oostersch koloriet.... zooals de
muziekkritikus zou hebben gezegd.
Dit fluitorkest zat op een zekeren Zondagochtend voltallig,
zijn leden gekleed in smetteloos witte kabaai's (met tressen),
op de ruw-houten verhevenheid, die voor dit gezelschap in de
nederige dorpskerk van Latoehalat was uitgespaard. Het
wachtte op het beginsein van den voorganger; op den plaatsvervangend
pendita.
Het fluitorkest vervult in de Ambonneesche Christelijke
IS3