Willem Vogt - Radioleven

koeltjes werd terug gewezen) onze zender deugde niet.
Teneinde zekerheid te krijgen over het gedrag en het lot der
seinteekens, werd toen het ontvangtoestel op de "Zeven
Provinciën" gemonteerd; en de aether tusschen Indië en
Nederland werd, om zoo te zeggen, zeemijlvoorzeemijlafgelood.
Er bleek inderdaad toch wel iets met dien aether loos te
zijn, want in den Atlantischen Oceaan (de "Zeven Provinciën"
voer via het Panamakanaal en New York) verloor het schip
het contact met de teekens van Malabar voorgoed. Het scheen
inderdaad waar, dat de teekens uit het Westen naar het
Oosten gemakkelijker reisden, dan omgekeerd.
Net andersom dus als bij de vliegtuigreizen tusschen de oude
ende nieuwe wereld. Terstondwerden natuurlijk over dit verschijnsel
ingewikkelde theorieën opgesteld, waaraan de asdraaiing
van de aarde te pas kwam en ook dat radio-meisje
voor alles: de Heaviside-Iaag.
De radiotoestellen werden uit de "Zeven Provinciën" gelost
en zij werden na eenige trieste omzwervingen opgesteld in
het huisje op de Meent, dat thans het voorwerp van beschrijving
is en dat het zal blijven tot kort voor het einde van dit
boek van radioherinneringen. Het huisje was het eigendomvan
het Departement van Koloniën en de toeziende voogd er over,
namens den eigenlijken huisheer: Dr. de Groot in Indië, was de
toenmalige Directeur der N.S.F., de heer A. Dubois, die het
dagelijksch beheer en de inrichting had toevertrouwd aan den
heer P. C. Tolk.
"Het huisje op de Meent" was dus een stukje Indisch bezit
op den Nederlandschen bodem.
Het oogmerk van de opstelling van het "Huisje op de
Meent" was: aantoonen, dat de teekens van den zender op
Malabar in Nederland konden worden gehoord.
Het ontvangen van het eerste radio-seinteeken uit Indië in
Nederland op de Meent was weggelegd voor den heer R.
Visser, die zelf de reis met de "Zeven Provinciën" van begin
tot het eind had meegemaakt.
210
Het feit van de ontvangst is stellig voor de ontwikkeling
van de radio-verbinding Nederland-Indië van historische
beteekenis geweest. De belangstelling voor zulk een verbinding
ontving met dit eind:lijke slag~n, na veel tegenspoeden,
een nieuwen en thans beshssenden Impuls. De antenne waarmee
deze eerste ontvangst werd verkregen, leek veel op die van
Tjangkring. Het was n.l. een enkele, lange, horizontale draad,
opgehangen aan palen van ongeveer 20 m hoogte. Deze lange
draad kwam wel 2 km ver; de schier eindelooze palenrij, onberispelijk
in het gelid geplaatst, verloor zich in .~en horizo~
heelemaal bij het Huizerhoogt. Toen de schrijver van dit
boek op de Meent verscheen om de plaats van zijn voo~~ng~r
in te nemen, vond hij dus zijn bedje gespreid, zooals .hlJ het In
het begin van dit hoofdstuk heeft beschreven. Niet alleen
was dit bedje in figuurlijken zin gespreid, maar oo~ in letterlijken
zin, want naast de toesteltafel, rechthoekig daarop,
stond een ruw houten kampbed, gevuld met versch stroovan
de Blaricumsche akkers. Op dat bed strekte de eenzame telegrafist
des nachts de k~ische leden uit, ~oodra. ~m ~, 4, ?, uur
in den morgen de serie telegrammen Uit Indle "bmnen was
en hij door Java "goeden nacht en welterusten" was gewenscht.
Dan stond dáár de zon al weer bijna op middaghoogte boven
de kim. Het was toen een zeer wonderlijke gewaarwording
om aan dit groote tijdsverschil, dat door den afstand werd
veroorzaakt, te denken.... maar het kan thans nog maar
weinig indruk maken, nu het verslag van een radio-voetbalwedstrijd
gemakkelijk in Oost en West wordt gevolgd~ op
hetzelfde oogenblik, dat het in Europa door den "ooggetUige"
wordt afgeleverd. In twaalf jaar heef~ de radi~:techniek een
volkomen overwinning behaald op rUimte en tiJd.
211