Willem Vogt - Radioleven
Radioleven : een kwarteeuw pioniersarbeid in een modern beroep door Willem Vogt 1933.
Radioleven : een kwarteeuw pioniersarbeid in een modern beroep door Willem Vogt 1933.
- TAGS
- radio
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
de klok die het levenstempo aftikt, wee hem, die geen trouwe<br />
metgezel heeft aan zijn eigen gedachten. .<br />
Met huiveringwekkende grootschheid voltrokken schemering<br />
en duisternis telkens weer aan het einde van een zondoorgloeiden<br />
dag den ritus der voorbereiding van de neerdaling<br />
van den nacht. Wanneer in het gemoed de rust was en<br />
de vrede om de stem der Schepping aan te hooren, dan was<br />
het alsof zij zei: indien gij een kathedraal begeert, om in te<br />
mijmeren over de hoofdzaken van uw leven, dan zal Ik die<br />
voor u bouwen. Het sinistere gefladder van de "kalongs",<br />
de groote vleermuizen, behoorde nog bij den aftocht der<br />
schemering, daarna lichten de sterren langzaam op tegen een<br />
hemel van zwart fluweel. ... in een groepeering, die in het<br />
nuchtere westen ongezien blijft; tientallen krekels snerpen<br />
hun draaggolven op de stilte; en in den grooten regenboom,<br />
die zijn blaadjes heeft toegevouwen, toen de zon in de zee<br />
verdween, lichten duizenden zachtgroene toortsjes en maken<br />
van hem een grooten wonderlijken Kerstboom. De lichtjes<br />
bewegen zich buiten de donkere contouren van zijn kruin.<br />
Zij fonkelen met het koude schijnsel van een fluoresceerend<br />
scherm. Het zijn de stille vuurvliegjes; zóóveel zijn er, dat<br />
zij de sterren in aantal schijnen te overtreffen.<br />
Zevenmaal klokt de "tokkeh", een groote hagedis, zijn<br />
roep uit den klapperboom, de "tataboea" gromt in de verte<br />
op zee zijn mono-rhythmisch gedreun. Het ademen der<br />
Eenzaamheid. . .. het spreken der Stilte!<br />
Een scherp gekraak van het grind op den weg, die slechts<br />
in één richting van de eenzaamheid af loopt, verscheurt plotseling<br />
die stilte. De peinzer ziet verschrikt uit zichzelf op.<br />
Het koele brein sluit haastig de deuren van het open gemoed.<br />
Wat is dat? Gekraak in het grind? De zachte tred van den<br />
blootsvoetsen Ambonnees is het niet....<br />
Het zijn schoenen. Daar naderen geschoeide voeten .<br />
Er moet iets bijzonders gebeurd zijn, zegt het brein .<br />
- verontrust - waarom anders die schoenen?<br />
ZÓÓ was de eenzaamheid van Noesa-Nive.... haar bekoring,<br />
haar bedwelming.... haar verschrikking.<br />
106<br />
107