Willem Vogt - Radioleven

OP HET BEVENDE EILAND STERFT EEN ... SPIN.
De deputatie van het radiostation keerde des middags met
de motorboot weer naar Noesa-Nive terug. Na ongeveer
anderhalf uur varen, zetten de kolonisten weer voet aan wal
op den rotsachtigen bodem van de aanlegplaats.
De stilte van den avond en later van den nacht, de schoone
sterrenhemel waren grootsch en beklemmend. Tegen den
nog even lichtenden avondhemel silhouetteerden, diep zwart,
de groote lijven van de "kalongs" de Indische vleermuizen.
De vensters van het radiostation zijn verlicht. Den geheelen
nacht wordt er dienst gedaan; er wordt alleen geluisterd,
want de telegrammen van den dag zijn alle uitgewisseld.
Het is Augustus en de verbinding is uitstekend; voor de gesprekken
met Sitoebondo is de hulp van Koepang niet noodig.
Wij luisteren alle drie uit op de z.g. scheepsgolf; de 600 m;
het zeegedeelte, waarin ons eiland ligt is niet al te druk bevaren,
zoodat wij zelden door een schip worden aangeroepen.
Sitoebondo heeft het wat drukker.
Woord voor woord volgen wij zijn gesprekken met de
schepen in de Javazee en zelfs de Singapore-booten in de
Straat van Malakka kunnen wij gemakkelijk volgen. Het
trompet-toontje van de Australische stations klinkt vlakbij.
Aan een klein verschil in het roepteeken van het station
merken wij of het Port Moresby is of Perth of Port Darwin.
128
Er is een havenstaking uitgebroken in Darwin en dat geeft
nogal wat bedrijvigheid in de lucht. Wij hebben toch niets
anders te doen en daarom luisteren we maar naar het verhaal
van de "Houtman" van de Paketvaart, die met Port-Darwin
in gesprek is over de vraag, welke haven het schip het best
kan binnenloopen. Het is doodstil op het station, want ook de
28 paards benzinemotor in de machinekamer, ongeveer
vijftig meter van ons verwijderd, staat stil. Een druk op den
knop van de electrische bel is voldoende om hem snuivend,
onder den eersten impuls van de tien atmosfeeren saamgeperste
lucht, aan den gang te zetten, wanneer wij electriciteit
noodig hebben voor het uitzenden van teekens. Alle deuren
en ramen staan wijd open, want het is zoel en drukkend.
Er is iets dreigends in de atmosfeer, schoon toch de hemel
wolkenloos is, met de sterren als zilver gestrooid op zwart fluweel.
Op de zee zoemt het donkere geboem op de "tataboea"
in de prauwen, die koopwaar naar Ambon vervoeren. De
telegrafist, met de hoofdtelefoon om, rookt zijn pijp en hij
leest de courant van veertien dagèn terug.
Kikvorschen kwaken in de buurt van de steunpardoenen
van den radiomast. Op den weg langs het station kraakt even
het grint onder den stillen tred van den ongeschoeiden voet
van een laten visscher. Krekels snerpen hun lied buiten in
de struikjes der spaansche pepertjes; vuurvliegjes dansen
in de kruin van den papaja-boom. In de hoofdtelefoon
zingen de morse-toontjes der tallooze radiostations, honderden,
sflms duizenden kilometers van elkaar verwijderd, hun
klagelijk lied. Een van de oorschelpen der hoofdtelefoon is
van het oor afgebogen, zoodat de telegrafist met een oor
luistert naar de stemmen uit den aether.... met het andere
oor laat hij de geluiden van den tropennacht waarnemen.
Want het brein is onrustig; het wil geïnformeerd blijven
nopens hetgeen in de omgeving voorvalt. De stationsklok,
die den Midden-Java-tijd aanwijst, tikt de seconden haastig
weg. Het is twee uur in den nacht op Java; dus bij ons tien
Radioleven 9
129