Willem Vogt - Radioleven

halve maand, gebeurt er eens iets - wordt de sloopende
monotonie van het leven op het kleine afgeleg~n kustplaatsje
gebroken.
De vestigingen op de talrijke eilanden van den 0.-1.
archipel lijken, van de zee uit gezien, alle zeer veel op elkaar.
Een aantal loodsen met gegolfd plaatijzeren dak, voor het
opslaan der goederen, die per boot aangebracht of afgehaald
worden. Daarnaast of er achter wat inlandsche woningen en
een eindje naar "boven" (de kust is dikwijls snel glooiend)
de huizen van de notabelen, als de agent van de K. P. M., de
Controleur, Missie-gebouwen, etc. Het is een "vreemd"
land, dat wij daar voor ons zien opdoemen uit de morgenschemering.
De aanblik er van herinnert niet aan Nederland.
Wij kennen deze kusten niet met haar ruigbegroeide heuvels
en haar diepe donkere groen. Wij, die gewend zijn aan de
lage vlakke landen van ons vaderland, dat zich met moeite
boven den zeespiegel schijnt te handhaven, aan de uitgestrekte
weiden. aan de liniaal-rechte kanalen, de grauwe
haastige rivieren, die stroomen onder driftige grauwe luchten,
wij voelen ons "in den vreemde".
Maar dan zien wij op dat voor ons vreemde morgenfeest
van kleuren van een overwinnenden dageraad, van de diepblauwe
zee, van de donkergroene berg-bebossching, een
vertrouwd symbool: het rood-wit-blauw van onze vlag
wappert aan den vlaggestok op den landingspier.
Wij zijn hier dus toch thuis als Nederlander.
Welke gevoelens ook gewekt mogen worden bij het zien
van onze vlag, niemand zal de waarheid kunnen loochenen
van het feit, dat hij hier neerziet op de erfenis van een stoer
en arbeidzaam voorgeslacht, verzorgd door zelfbewuste tijdgenooten,
die schakels zijn in een traditie van drie eeuwen.
Als tegen het vallen van den avond het anker weer gelicht
wordt, stoomt ons vaartuig den ganschen nacht weer in
open zee, maar bij het gloren van den nieuwen dag doemt
een nieuwe kuststrook op en telkens wappert weer tegen
96
den achtergrond van donkergroen datzelfde rood, wit en
blauw. Overal leven Nederlanders in die kleine lage huizen
in dit door de Natuur gezegende land. Zij hebben er den
stempel op gedrukt van hun arbeidzaamheid, hun kennis,
hun slag om met het inheemsche volk om te gaan. De eenzaamheid,
de gelijkvormigheid van hun levens hebben de
energie niet verlamd, die onmisbaar is om een eerbiedwc"­
kende traditie voort te zetten.
• •
lUdioleven 7