Willem Vogt - Radioleven

Om vier uur in den nacht wordt de machine aangezet .••.
er moet even een verstandhoudingssein gewisseld worden
met Koepang en met Sitoebondo. De naalden van de volt- en
ampèremeters op 't scha~elbord,k~ipen langs de cijfers. De
veertjes in den frequentie-meter tt:lllen van ~ t~t 500. Even
voorbij de 500 vliegt de aldus gereglstree.~de tnlllng..: • ~ar
dan keert zij gehoorzaam terug en bllJft onder. dit cijfer
staan.
Deseinsleutel wordt neergedrukt, het relais dat den grooten
energiekring sluit, klappert. De oproep zingt uit in den aether.
"P. K. C., P. K. C. van P. K. E." Zoodra de ontvanger weer
aan de antenne en de zender er van losgeschakeld is, hetgeen
met één enkele hefboombeweging gebeurt, klinkt het antwoord
reeds van Koepang en. een ooge!1blik l~!er dat ,:an
Sitoebondo. Vroeger op de vestmgwallen In den tiJd van prIns
Maurits riepen de schildwachten elkaar des na~~ts de~ kreet
"da" toe. De aether-schildwachten, doen desgehJks: ZIJ staan
echter niet op een boogschot afstand van elkaar. Sitoebondo
is 1600 km van ons verwijderd en Koepang 800.
De telegrafist wil op denknop van de electrische bel d~kken,
om de machinekamer te laten weten, dat de motor tot stl1stand
.kan worden gebracht. Plotseling trekt hij den r~eds uitg~stoken
vinger terug. Op den bete~elden vloer ~Ipt e~n spm
recht op het seinrelais aan. Het IS een groote spm, die d~r
kruipt. Wanneer haar lijf in het midden van een theeschoteltje
zou zijn, grepen hare pooten nog over ~en rand er va~ he~n.
De telegrafist ziet deze haastige wand~hng van het gnezehge
diertje half geparalyseerd aan: Want hiJ weet, da~ w~nneer de
spin niet onmiddellijk van reISdoel ve.~ndert, Zl~ bmn.en een
oogwenk tijds ge-electrocuteerd zal zIJn. Het ~emrelals staat
op een houten blok. De stroomtoevoer geschiedt ove~ twee
dikke koperen staven, die op een afstand van één centimeter
van elkaar gelegen zijn. Tusschen deze twee staven staat echter
een eleetrische spanning van eenige honderden volts. Met
merkwaardige beslistheid loopt de spin tegen het blok van het
132
relais op. Geen macht ter wereld kan haar meer van den dood
redden. Want het is duidelijk dat zij aanstonds een of twee
van haar vele pooten op de koperen staaf zal zetten, die het
. dichtst bij haar is. Dat zal haar niet schaden. Maar de geringste
aanraking, die zij daarna zal hebben met de tweede
staaf, brengt den dood. En die aanraking zal zij krijgen, want
zij wil over de staven heen loopen, klaarblijkelijk in de richting
van de Leidsche flesschen, die achter het relais staan opgesteld.
Uitschakelen van den motor kan haar niet meer
redden, want het neemt te veel tijd vóór dat het relais stroomloos
wordt. Uitschakelen van den hefboom op het schakelbord
kan ook niet meer, want dan moet de hoofdtelefoon eerst
worden afgegespt ... de honderste seconde die nog rest is voor
zulk een reeks handelingen te kort. Ziedaardan een zekere prooi
voor den dood. Het is maar een spin. . . . maar dit door niets
en niemand af te wenden noodlot.... zou dat óók zoo cynisch
menschen kunnen verbeiden? Waarom zou het niet ?Voor zulk
een loerend lot waren menschen enspinnengelijk.Zoudetelegrafist
schreeuwen: "halt! spin! verroer u niet. " verzet geen
voet meer... de annen van den dood zijn wijd uitgespreid".
Hij glimlacht bij de gedachte, dat een spin, die zooveel
pooten heeft, dat men den tel er van kwijtraakt, nu
plotseling geen voet meer zou mogen verzetten. "To be
or not to be". Deze spin is er nu nog.... maar over
een duizendste seconde zal zij er niet meer zijn. Geen spóór
zal er meer van haar te
vinden zijn. Zelfs geen
rookwolkje zal er van
haar over blijven, voor
den duur van een oogopslag.
Talvan gedachten
flitsenalsfilmbrokstukken
voorbij het
geestesoog van den telegrafist.
In niet meer Ciiliiiililiiil
133