Willem Vogt - Radioleven

vliegkamp-hotel en voor een reis naar Londen, die hij zich den
volgenden morgen voorstelde te' ondernemen. Hij moest
bovendien verblijfkosten bestrijden tot Maandag.
Het was Vrijdag, toen hij op Croydon neerstreek, zoodat
hij genoopt was ook den Zondag in Engeland door te brengen.
Een vooruitzicht, dat hem, gezien de saaiheid van den Britschen
rustdag, niet bijster aanlokte. Na een nacht slapen in
het primitieve aerodrome-hotel, waar de oorwurmen in opmerkelijke
slagorde langs de gekalkte muren marcheerden, en
na het ontbijt, begaf hij zich per trein naar London Bridge en
vandaar per "underground" naar het Strand. Doel: Marconi­
House. In dit kolossale kantoorgebouw was hij tenslotte aangeland
op het bureau van den Chef van de Luchtvaart-radio
om rapport uit te brengen over de ervaringen opgedaan met
het Marconi AD2 apparaat en hij was daarmee al een heel
eind opgeschoten, toen er een messenger-boy kwam binnenstormen,
die zei: "Is u die meneer, die gisteren met de H.N.:
A.B.C. uit Holland is gekomen?"
Op mijn bevestigend antwoord zei hij toen: "Er is getelefoneerd
van Croydon, dat de "C" niet Maandag, maar
'Vandaag (Zaterdag) terugkeert. Of u nu maar zoo spoedig
mogelijk naar Haymarket wil gaan, om daar nog de "bus"
naar Croydon te halen, want ze wachten op u."
Ik nam haastig afscheid van den Marconi-chef en holde
achter den jongen, die als gids dienst deed, aan, door al de
Dickens-achtige achterstraatjes tusschen Strand en Leicester
Square. Vóór het kantoor van Wm Müller op Haymarket,
wierp ik mij amechtig in de wachtende Croydon-bus en....
voort ging het naar het vliegkamp terug. Ik had nog juist tijd
om daar de geleende twee pond af te rekenen, die ik op
Marconi-House teruggekregen had en toen droeg een "porter"
de leeren vliegjas met de vliegkap al aan. Nog een paar instructies
van de radiomenschen en toen een kort onderhoud met den
piloot. In een zakboekje had ik de namen geschreven van al
de plaatsjes, waaroverwij zoudenvliegen. Ashford,Tombridge,
262
Dover, Duinkerken, enz., enz. Mijn voornemen was om
telkens, wanneer ik een behoorlijk aantal huizen onder het
vliegtuig waarnam, op een der plaatsnamen te wijzen. Was 't
raak, dan had de piloot maar "ja" te knikken, was 't mis, dan
zou ik een ander plaatsje aanwijzen. Waarnemer in een vliegtuig
te zijn, leek, wanneer men maar methodisch te werk ging,
kinderspel.
Weldra huppelden wij over het terrein heen, op weg naar
de schutting, waarmee één zijde van het vliegterrein Croydon
is afgezet. Ik had mij al behaaglijk geinstalleerd naast den
piloot op den bok, toen ik aan zijn gelaatsuitdrukking bespeurde,
dat er iets niet naar zijn zin ging. Er stond een straffe
wind over het veld en zooals bij den start gebruikelijk is,
moesten wij daar met den neus recht tegenin. Het bleek nu,
dat de machine niet draaien wilde; de staart vertikte het om
naar rechts om te zwaaien. De piloot, die terecht van meening
was, dat, waar hij nu voor 't eerst van zijn leven met een "bemanning"
voer, deze bemanning ook maar aan de navigatie
moest deelnemen, noodigde den marconist uit om zijn zitplaats
te verlaten en buiten op den grond tegen den onwilligen
staart te gaan duwen. In een orkaan van schroefwind, die de
lappen leer uit de vliegjas dreigde te scheuren, wierp de "bemanning"
zich in haar volle gewicht tegen den staart.
Toen de "C" er eenmaal gunstig vóór stond stegen wij op
en even voorbij Croydon kreeg ik al het teeken om denantenne-
263