Willem Vogt - Radioleven

aan wal zetten en legt de rest van het traject af in een soort
huifkar met buffels er voor."
"Dank u, tot ziens danI" antwoordde het slachtoffer.
"Forens Bussum-Amsterdam lijkt mij handiger," zei de
radioman, om 't gesprek een andere richting te geven.
"Er is meer reisgelegenheid," zei de candidaat voor Lahat
berustend.
En zoo vertrokken er dagelijks ambtenaren naar Celebes en
naar Borneo en waar al niet heen, maar de radioman bleef
op zijn post en hij behoorde weldra tot de oudste ambtenaren
ten kant~re, want van den radiodienst op Koepang werd nog
steeds mets vernomen.
"U is radiotelegrafist, niet?" informeerde de chef op een
zekeren morgen. ,,]a,mijnheer I" "Nou,dan moet u eens even
bij mij komen."
De eerste opsnuiving flan tTopischen aether.
Op het kantoor van den chef, hij voerde den niet bijster
welluidenden titel van "hoofdkantoorhoofd",werd den radioambtenaar
duidelijk gemaakt, dat hij zich moest gaan melden
op het Departement der Marine. Op het erfvan dat Departement
stond een marine-radiostation, dat bediend werd door
marine-telegrafisten (onderofficieren en matrozen) en dat
uitsluitend bestemd was om radio-correspondentie te voeren
met marine-vaartuigen.
Er was nu besloten, dat dit marine-station voortaan ook
een schakel zou zijn in het "civiele" radioverkeer. D.w.z. in
het verkeer met mailbooten onder eigen en vreemde vlag.
Aangezien het noodig geoordeeld werd, dat de marinetelegrafisten
over eenige kennis zouden beschikken van de
gewoonten, gebruiken en vooral: tarieven, in het burgerlijke
radioverkeer, werd de radioman van Weltevreden, gedetacheerd
op het Marine radiostation. Voor het snel doorzenden
60
der opgenomen telegrammen werd op dat station een morsetelegraafverbinding
gemaakt met het telegraafkantoor Weltevreden.
Het was een allergezelligste tijd, die in de kleine radio­
"kombof" op Goenoeng Sahari onder de marine-menschen
werd doorgebracht. De stoutste verhalen over de ervaringen
uit het marine-leven werden daar verteld. Zoo moest men
daar zelfs hooren, dat de Engelsche dreadnought "Renown",
die een wereldreis maakte met den Prins van Wales aan
boord, zóó groot was, dat men er een vlet streek in den soepketel,
wanneer de "snert" geroerd moest worden.
EIken Zaterdag werd er op het radiostation der Marine op
scheepswijs "schoonschip" gemaakt. Dan bleef er geen stuk
op zijn plaats en door de bemanning (op bloote voeten) werd
er gedweild en gezwabberd, dat het een lust was om te zien.
Alles wat koper was aan het station werd gepoetst, tot de
dikke spiralen van de zelfinductie-spoel toe.
Men kon letterlijkvan den grond eten,zóó schoon was het er.
Gemakkelijk werken op het marine-station was het overigens
niet, want de machines voor het opwekken derelectriciteit
stonden vlak naast de seinhut. Bij zwakke scheepsgeluidjes
van aankomende mailbooten, moesten dan ook, tijdens de
ontvangst, de machines worden stilgezet, aangezien het lawaai
der wentelende ankers, het geluid der seinteekens overstemde.
Het was een ietwat omslachtige wijze van correspondeeren,
maar.... het ging. Weltevreden-Radio werd een welkome
aanwinst in de "Nomenclature officièl des Stations
Radio Télégraphiques".
Na ruim ~en vol jaar tewerkstelling op het telegraafkantoor
van Weltevreden, en een detacheering bij de Marine
aldaar, kwam nog geheel onverwachts de order van het
Hoofdbestuur der P.T.T. om "op te zadelen" en te vertrekken
naar Timor-Koepang.
61