Willem Vogt - Radioleven

schooner en vernuftiger. Wij begrepen nu, wat de functie
was van de antenne en die van het tegengewicht. Dat tegengewicht
van kippengaas verving de aardverbinding bij den
gewonen huis- of tuin-telegraafaanleg. Wij wisten nu, dat
wij hooggespannen en snel van richting wisselende electrische
stroompjes in de antenne - den vliegerdraad - opwekten
en dat er aldus een voortdurend opkomend en
verdwijnend spanningsveld ontstond tusschen dien hoogen
vliegerdraad en dat laag-uitgespreide tegengewicht. Al zagen
wij het niet, wij begrepen, dat er iets in de lucht gebeurde,
tusschen vlieger en kippengaas. Wij veroorzaakten een onzichtbare
electrische spanningstoestand in de ruimte. Wij
hadden hier minder te doen met de eigenschappen van de
stof-hetgeleidendekoperdraad- dan met die van de ruimte.
Die ruimte had hetzelfde aandeel - althans een soortgelijk
- in de electrische processen als het glas of de lucht of de
olie bij den condensator. Die eigenschap van de ruimte
plantte zich met de snelheid van het licht, de kleinigheid
van 300.000 km per seconde, door die ruimte naar alle /
richtingen voort. Overal waar die zich voortplantende verwringing
van de ruimte een electrischen geleider ontmoette,
veroorzaakte zij een electrisch spanningsverschil in dien
geleider ten opzichte van de Aarde. Zoodra in een geleider
een spanningsverschil tegenover Aarde wordt opgewekt,
gaat daarin een electrische stroom zich bewegen, die in
staat is eenigen arbeid te verrichten. B.v. het veroorzaken
van een geluidje in de hoofdtelefoon van ons tegen-station
in Utrecht. Er bleven weliswaar nog vele vragen over, maar
de hoofdzaak was ons nu toch duidelijk gemaakt. Wij wisten
wat wij deden en dat kon de lust, waarmee wij den arbeid
verrichtten, niet anders dan vergrooten. Toovenaars-arbeid
verrichten, zonder het geheim van den tooverstok te kennen,
was verontrustend. En toovenaars-arbeid was het; de
omstanders op het weiland waren het hierover eens.
20
DE ARBEIDS-METHODEN EN DE KWARTIER­
MAKING; ERVARINGEN MET VIERVOETERS.
Er is hiervoor gesproken van de wonderlijke vertooning
van "vliegerende" militairen.
En er is daarbij den indruk gewekt, alsof een vlieger in de
Nederlandsche lucht maar omhoog geworpen behoeft te
worden om - zooals de vakterm luidt - "te gaan staan".
Lezer, gij weet beter. Uw jeugdervaringen weerspreken
dit.
Er is in Nederland als regel teveel wind of te weinig wind
voor een vlieger. En, als er een fatsoenlijke wind is, dan handhaaft
hij zich zelden een paar uur achtereen.
Wij ondervonden dat aan den lijve.
Telkens en telkens weer renden wij bij een al te matige
koelte over de sappige weiden. Sprongen over slooten en
heggen en zagen met een wanhopend gezicht om naar den
vlieger, die zich, loom en onwillig, eenige meters van den
grond verhief zoolang wij liepen als een olympische recordbreker
"hardloopen", maar die zich smeuig weer neervlijde
op den grond, zoodra wij onze sneltreinvaart minderden.
Welk een intens behagen schepten de dorpelingen van de
pl~atsjes, d~e wij met een bezoek vereerden, in onze dappere
vheger-pogmgen.
"Daar betalen we nou belasting voor om die knapen spel-
21