Willem Vogt - Radioleven

HET LEVEN DES BANNELINGS EN ZIJN
HOOGTEPUNTEN.
Zoo rijde zich op het stille Noesa-Nive het
eene jaar aan het andere. Vertier en ontspanning
was er niet. De kleine kolonie
ontmoette elkaar des avonds geregeld
~-~i!----""'- aan het zeestrand....
waar de tijd gekort werd
met prauwvaren op de
Bandazee of met zwemmen
ineenondiepbekken,
dat door koraalrots van
de zee was afgesloten.
Er was verder een geïmproviseerde tennisbaan onder den
mast van het station... en dan.... niet te vergeten! thuis,
dat monument van verstrooiïng in de Indische verlatenheid:
de leestrommel. Iedere twee weken bracht dePaketvaartboot
post en courantenvoor ons inAmbonaan. Een van de Amboneesche
beambten van het radiostation haalde deze post op.
Steeds was het een oogenblik van opwinding, wanneer de
groote postzak werd leeggehaald en zijn inhoud onder de
rechthebbenden verdeeld.
Af en toe, moesten de mannelijke helften der gezinnen,
124
aan 't werk om voor de vrouwen een brood-oventje te
maken. Want wij waren, door den grooten afstand, waarop
wij ons van de hoofdplaats bevonden, gedwongen om zelf
brood te bakken. Het deeg voor dit brood, werd tot rijzen
genoopt, door toevoeging van sagoweer; een gistend vocht,
dat van den sagopalm werd genomen. Voor het bakken van
dit brood was een oventje noodig, dat wij vervaardigden van
twee leege petroleumblikken. Het is moeilijk te begrijpen
wat er van Indië terecht zou komen, wanneer er eens geen
petroleumblikken waren. Zij dienen letterlijk overal voor.
Zij worden gebruikt als wateremmers, als bewaarplaats voor
rijst, te veel om op te noemen. Op Kapan (Timor) had de
militaire bezetting, van een groot aantal petroleumblikken,
waar zij de bodems uit had verwijderd, een complete waterleiding
gemaakt; waarmee de moestuin werd geïrrigeerd.
Twee van deze petroleumblikken waren voldoende om er
een prachtigen broodoven van te maken. De onwennigheid
inzake het bewerken van scherpgekant blik, bezorgde den
makers wel een paar handen, die deden vermoeden of zij in
Nederland met de kat gespeeld of bramen gezocht hadden,
maar dit ongemak was van voorbijgaanden aard.
Een hoogtepunt per jaar was de receptie op 3I Augustus
(Koninginnedag) bij den resident van Ambon.
Alle ambtenaren uit het gewest, die zich van hun standplaats
mochten en konden verwijderen waren daar present.
Het was de eenige dag des jaars, waarop wij in zwarte gelegenheidskleeding
verschenen. Zelden zal er bij een plechtigheid
een zóó gemengd gezelschap verzameld zijn geweest,
als dat wat aanwezig was op een groote receptie bij den resident
in Ambon.
Daar loopt b.v. een kapitein in een vreemdsoortig uniform.
Het is geen officier van het Nederlandsch-Indische leger;
dat kunnen wij terstond waarnemen, want er zijn talrijke
officieren van dat leger ter receptie. Wanneer wij echter den
vreemd uitgedosten officier eens scherp opnemen, vragen
I2S