Willem Vogt - Radioleven

nog zijn. Misschien zal zij dan zitten in 4en stoel der
Moeder-overste om ééndagsgasten te ontvangen, die er zich
nooit van bewust geweest zijn, dat hier zooveel geofferd
werd door stille vrome vrouwen, dat voor talloozen het
leven zelf is." En waarom?
Welke kracht bezielt deze vrouwen dan, om een lot
vrijwillig te aanvaarden en te dr~gen, dat ~enigeen: ,binnen
't jaar, volkomen zou overweldIgen? Er IS maar een antwoord:
voor God en zijn Kerk doen zij het; en de bestemming
van haar offers is, de bron van haar kracht. Er komt
een vreemde gewaarwording over ons, waarvan wij den
oorsprong zoeken in ons gemoed. En wij vinden daar het
antwoord. Het maakt ons bedremmeld en het ontwapent ons.
Wij staan hier voor menschen,die niet gedreven worden
door eerzucht of begeerte naar baat, of verlangen naaraandacht
van anderen. Zuivere dienende liefde ervaren wij hier,
niet gepredikt maar toegepast. Wij voelen dat wij hier
eerbied en bewondering verschuldigd zijn en het valt ons
niet moeilijk om den cijns vrijwillig te betalen.... maar
gelijkertijd stellen wij ons de vraag: "waarom treft.?ns deze
ervaring zoo diep?" "Is het niet vreemd, dat WIJ verrast
en verwonderd zijn over de kennismaking met iets, wat de
Christelijke wereld toch als de fundamenten van haar bestaan,
als de vervuIling van haar door Christus opgelegde
taak beschouwt?"
Het is vreemd en verontrustend.
Er zijn dus menschen die Christus werkelijk pogen te
volgen. Ja, natuurlijk zijn die er.... allemaal beproeven
wij dat.
Waarom dan ontroering. . . . ja, verbazing over dit voorbeeld?
Wij zullen tijd genoeg vinden om er straks over te
denken.
"Waar gaat U heen?" vraagt de Moeder-overste.
"Naar Koepang op Timor; kent u het? ... 0, neen,
u is altijd op Flores geweest."
68
Naar Koepang ?" zegt de opperste zuster, na een oogenblik
" nadenken.... "U zult het eenzaam hebb en.... " voegt
zij er aan toe, aan het adres van mijn vrouw.
En u zelf dan.... zuster; 40 jaar op Flores?"
De moeder-overste glimlacht weemoedig maar niet onvriendelijk.
"Ik hoop dat u het niet eenzaam zult hebben,"
zegt zij dan.
De Paketstoomer laat de sirene loeien over het water van
de reede van Larentoeka. Wij moeten aan boord terug. Wij
drinken de melk op en nemen afscheid van alle zusters,
De bruine oogen in de borstelige meisjeshoofden der pupillen,
kijken ons na, wanneer wij in de motorboot st~ppen.
De lange baard van den Broeder-overste wappert In .het
avondwindje als hij, links van den pier, ons een af~cheldsgroet
nawuift. Voor Larentoeka breken weer drIe lange
weken van onbewogenheid aan. En wij gaan naar Koepang.
Zal het er anders zijn dan op Larentoeka? Zouden wij het
werkelijk eenzaam hebben op Timor?
Schaduwen der eenzaamheid: Portugeesch Timor.
De voorteekenen zijn niet bemoedigend. De archipel verstilt
en verloomt meer en meer, naarmate wij oostelijker
koersen.
Stille eilandjes, stille bergen, stille rookpluimpjes stijgen
loodrecht omhoog uit de atappen huisjes aan den wal. De zee
is kalm.
Wij denken aan Timor-Koepang, onze plaats van bestemming.
Het mag dan misschien geen werelds~ad zijn, dat
Koepang, maar er is dan toch maar een radIOstatIOn gebouwd.
En het radiostation zal toch ergens voor moeten
dienen en iemand zal toch van zijn diensten gebruik moeten
maken. Maar erg gerust zijn wij er toch niet op. De pijl der
beschaving wijst naar het westen. En wij varen oost. . .. al
69