Willem Vogt - Radioleven

Een van de marconisten van dit station, zou den tocht als
tele~rafist-telefonist meemaken. Wij, op den grond, zouden
waarnemen hoe de proef verliep. Het kon een groote dag
worden voor den chef van den verkoop ...., maar hij kon
óók best zijn Waterloo of Beresina tegemoet gaan. De H.N.:
A.B.C. liet zijn motoren vol stijgdrift roffelen. De bestuurder
had reeds in het vliegtuig plaats genomen. De marconist
trok juist een zware leeren vliegjas met leeren hoofdkap aan,
(want men zat in die dagen in de vliegmachines buiten:
~en bok") korto~ al.Ies was klaar voor den start, toen plo~~elmg
een telegrafIst UIt het telegraafkantoor van het vliegkamp
kwam rennen, die met zijn armen gebaarde van: "stop!"
"stop!"; waarschijnlijk schreeuwde hij deze woorden ook
wel op ons af. . .. want zijn mond vertrok zich in spreekbewegingen.
. . . maar in het helsche geroffel van den vliegtuigmotor
ging iedere zwakkere klank dan een kanonschot,
~opeloos ve.~loren. Het was duidelijk, dat deze jonge man
lets belangnJks op het hart had; weshalf de motor tot stilstand
werd gebracht. Toen hij zich verstaanbaar kon maken,
haalde hij een papier te voorschijn, hetwelk een telegram uit
Londen bevatte. In dat telegram werd gemeld, dat de H.N.:
A.C.A., (het kan ook de "B" geweest zijn!) bij het landen een
ongelukje had gehad met het hoogteroer. "Laat de machine
voor Londen een nieuw hoogteroer meenemen," luidde het
verzoek in het telegram. "Waarom dan deze opgewondenheid
bij de machine voor Brussel ?" vroegen wij ons af....
maar wij zeiden het niet, want bij de luchtvaart zijn er altijd
onverwachte wendingen. De luchtvaartchefs bleken terstond
te begrijpen, wat er nu moest gebeuren. "Dan moet de "C"
niet naar Brussel, maar naar Londen," zei de chef van het
vliegveld. De andere machines hebben een gekromden
"buik". Het is lastig om het hoogteroer dààr onder te binden.
Daarvoor hebben we de "C" noorlig; die recht is van onderen.
De machine met de slanke lijn, kon alleen maar het transport
bewerkstelligen. En er was haast bij, want op Croydon in
254
op
Engeland, stond de "B" nu met averij. De "A" werd voorgereden
om naar Brussel te gaan. Maar dáár zat geen radiotoestel
in. Het zou dagen kosten om het radio-apparaat uit
de "C" te sloopen en over te brengen in de "A". Dat radiotoestel
moest mee naar Londen. "Maar ik," zei de telegrafist
van Waalhaven, "kan wel mee naar Brussel, maar niet naar
Londen; ik mag geen nacht weg blijven.... en ik heb geen
"pas"
.
Het vliegkamp-personeel sjorde het reserve-hoogteroer
reeds onder den buik van de H.N.:A.B.C.
Moesten wij nu met onze proef in het gezicht van de
haven stranden? En tot de ijsstiften en de sigaren-aanstekers
terugkeeren? Dat nooit! Er was maar één oplossing mogelijk.
"Mag ik mee naar Londen als telegrafist?" vroeg de
schrijver, die een tikje klappertandde bij de gedachte om
op zóó'n hardhandige manier den luchtdoop te moeten ontvangen.
"Dan moet u donders gauw wezen," zei de stations-commandant.
"Geef mij die jas en die vliegkap," zei de chef van de verkoopafdeeling.
. .. en de toon was die van den Franschen
edelman, wiens naam afgeroepen werd als slachtoffer voor de
eerstvolgende "tumbril".
"Présent citoyen!"
"Wanneer ik u een teeken geef," zei de piloot, ,.dan kunt
u de antenne uitrollen.... maar eerder niet!" Het zou overdreven
zijn, wanneer wij van den piloot verklaarden, dat hij
erg ingenomen was met zijn verschen marconist voor de reis
naar Londen. Dat gebrek aan hartelijkheid mocht hem niet
kwalijk worden genomen. De marconist zat in die dagen
naast den bestuurder. Hij behoorde dus tot de "bemanning".
Het risico voor den piloot is nu onredelijk groot. Hij heeft
immers, wanneer hij eenmaal in de lucht is, zijn buurman te
aanvaarden en te verdragen. Onverschillig aan welke physieke
255