Willem Vogt - Radioleven

makkelijk in staat was om het morsetoestel te laten schrij~en.
Een klein hamertje, dat door een uurwerk rhythnusch
op en neer bewogen werd, klopte één maal per seconde
op het glazen buisje, met het doel om de aaneengeklonterde
deeltjes ijzervijlsel weer van elkaar los te maken.
Het tikken van dat hamertje, het zacht sparkelend gezoem
van het draaiende uurwerk van het morseschrijftoestel,
was het eenige geluid, dat men op de wijde donkere
vlakte hoorde. Zacht ritselde het papierlint onder het gekartelde
drijfrolletje te voorschijn. Hec inktwieltje, voortbewogen
door de zachte teere geheimzinnige ~racht,. die
daar door de vliegerdraden werd aangevoerd Ult ... mets,
schreef lange en korte streepjes op het lint. Maar de mannen
tuurden gespannen naar die streepjes. Zij verstonden
hun taal. Zij glimlachten of schudden afkeurend het hoofd,
al naar den inhoud en beteekenis, die hunne breinen aan
de teekentjes moesten geven. .. ....
Enkelen van ons stonden soms zWlJgend terzlJde; ZlJ
tuurden naar de vage omtrekken van de schommelende
vliegers hoog in de lucht. .
Welk een nieuw wonder, welk een mystene, welk een
teere geheimen bleek de schepping te bezitten en bezeten
te hebben, alle eeuwen sinds Pythagoras en Archimedes
door en nog veel meer eeuwen vóór hen. Want Hertz en
Popoff en Branly en Marco~i en zoovele an~~ren hadden
dit geheim, voetje voor voetje, ontdekt en WIJ pasten het
hier nu toe' , maar het was er altijd geweest en er zouden .
stellig nog vele andere geheimen zijn, die ~j ~u nog met
kenden, maar die ontdekt zouden worden m dle wonderlijke
schatkamer der Natuur.. ..
Zie, daar bedekte één onzer vhegers blJna het geheele
sterrebeeld Cassiopeia, de beroemde schitterende W-formatie
aan den Noordelijken hemel.
• • •
Het is een drukkend warme zomeravond met de voorboden
van een onweer. De vliegers kunnen zich nauwelijks
staande houden. Telkens weer zakken zij slapjes wiegelend
omlaag. Wij wikkelen de "Iooze" bocht van den draad
om onze lichamen om hen op te trekken. Dit geeft soms
aanleiding tot komische springpartijen; wanneer de seinende
telegrafist n.l. zóó verdiept is in zijn arbeid, dat hij, zonder
op ons te letten, den seinsleutel neerdrukt, zitten wij aan de
antenne vast. Onze dikke jassen vormen goed isolatiemateriaal.
Maar de hooge spanning in de antenne weet er
toch nog wel doorheen te komen. Als door millioenen spelden
geprikt springen wij als Solo-sche hofdanseressen in 't
rond en wij berichten in eenige korte snel-gekozen volzinnen
ons gebrek aan achting op dat oogenblik voor den
man aan den seinsleutel.
Wij kunnen de vliegers nauwelijks in de lucht houden. Wij
denken er al over om de waterstofgasballon op te laten.
Maar het naderend onweer weerhoudt ons van de uitvoering
van dat plan. In de verte wuiven reeds de boomkruinen heen
en weer. Er is wind op komst.
De motor is weer aangezet voor het geven van ons antwoord
op de vragen, die ons draadloos gesteld zijn. Smeuïg
knettert het morse-antwoord over de stille vlakte.
Maar daar steekt de wind plotseling op. De vliegers worden
onrustig. Wij kunnen de draden nu niet met de handen
beetpakken om hun capriolen te matigen, want er staat nu
de "hoogspanning" van het zenden op.
Zij is niet levensgevaarlijk, maar toch alleronaangenaamst
om te verdragen.
Feller steekt de wind op; de vliegers beginnen die zinnelooze
luchtduikelingen te maken, die iedere knaap kent en
vreest, wanneer de vlieger niet boven vrij terrein staat.
Daar heb je 't onheil al. De rechtsche vlieger is met een
reuzenzwaai rond de draden van de beide andere vliegers
gedoken. Een nieuwe versche windstoot van groote
37