Willem Vogt - Radioleven

de meisjes voor ons zien; zij gelijken als twee druppels
water op de jongens, die wij een oogenblik tevoren rechts
van den steiger gezien hebben. Dezelfde sarong, hetzelfde
sneeuwwitte baadje, hetzelfde gemillimeterde haar, dezelfde
leuke frissche bruine snuitjes, waarin de donkere oogen
schitteren.
Zij zingen ons een paar Nederlandsche liederen, lang niet
onverdienstelijk toe en een der religieuze zusters toont ons
de kapel, die is opgesmukt met zelfgeweven kains met als
veel voorkcmend motief: het kleine paard. Wanneer de
meisjes volwassen en volleerd zijn, worden zij uitgehuwelijkt
aan de jongens, die van de school komen aan de andere
zijde van den pier. Is het niet innig-romantisch? Waar zijn
de balladen-dichters, die dezen idyllischen levensgang bezingen?
Rij komt uit de school, rechts van den pier... zij uit die
van links. Het internaat geeft als huwelijksgift een slaapmatje
en wat sarongs mee, zoowel aan den man als aan de
vrouw.
Dan vestigen beiden zich als echtpaar in een huisje langs
den hoofdweg. Rij bewerkt de berghelling tot cassave- en
maistuintje.... zij doet de huishouding. Het is verbluffend,
hoe hier op bekoorlijk naieve wijs.... maar klaarblijkelijk
doeltreffend, althans op deze schaal - allerlei sociale,
ethische en econcmische vraagstukken, vroom en spelenderwijs
worden opgelost. Wat zijn dat voor mensel en deze
Franciscaner broeders en zusters op dit eenzame, stille,
warme havenplaatsje van een donker mysterieus eiland?
Steil rijzen de dichtbegroeide heuvels tot bergachtige
formaties omhoog. Slechts een smalle verhoogde kuststrook
is er door de natuur overgelaten aan de religieuzen om hun
gebouwen op te zetten. Bij het complex der zusters is een
weide. Daarop grazen tientallen bruine "sappies". Koeien
zooals men ze veel in de uiterwaarden van den Ijsel ziet.
Wij moeten toch eens iets meer weten van deze stille
66
vrouwen en wij begeven ons daarom naar de Moederoverste,
een lieve zachte figuur.... die ons vriendelijk
ontvangt en die ons - 0, zaligheid in IndiëI - vergast
op een glas versche koemelk. Door het raam van de kamer
der Moeder-overste zien wij de meisjes, met de gemillimeterde
hoofdjes, als mieren de korreltjes suiker, zakken
voortzeulen uit de motorboot van den Paketstoomer naar
een schuur. "Dat is onze proviand: rijst voor drie weken",
zegt de zuster, die onzen blik heeft gevolgd. "Er komt hier
maar eenmaal in de drie weken een boot.... en zonder
rijst kunnen wij het niet stellen. De meisjes moeten al het
werk zelf doen.... voor het zwaardere werk, dat vrouwen
niet zoo gemakkelijk afgaat, helpen soms de Broeders een
handje."
"Ik ben hier nu bijna veertig jaar," zoo gaat de Moederoverste
verder, "zonder ook maar één oogenblik het eiland
te hebben verlaten. Toen wij hier pas kwamen was er niets;
hier de keukenzuster is de eenige die nog meegeholpen heeft
om het hout te kappen in de bosschen voor den bouw van
ons eerste huis. Alle anderen zijn dood of vertrokken.
Er is hier een heeleboel veranderd sinds wij kwamen. Nu
is er bijna een weg klaar, die loopt van hier dwars door het
gebergte naar de zuidkust, naar Endeh. De volgende maand
ga ik voor 't eerst dien weg op; er wonen onder Endeh
Dominicanen, die ga ik eens opzoeken en dat is dan mijn
eerste reis sinds veertig jaar."
Wij zien een jonge zuster met fijn, bleek, ietwat droevig
gezicht door den gang gaan. De Floreneesche meisjes dragen
haar bagage achter haar aan. Een "noviet" zegt de moeder
overste, "zij is pas uit Holland aangekomen"; wij herinneren
ons nu dat zij aan boord van de "Le Maire" was,
waar zij zich in haar hut had teruggetrokken.
Maar de oude dame voegt er niet aan toe, wat wij er
plotseling bij denken. "Dit jonge meisje zal hier misschien
ook nimmer vandaan komen. Over veertig jaar zal zij hier
67