Willem Vogt - Radioleven

weer achter den zuigervan den benzinemotor' de machine sloeg
aan,dedynamo'szoemden,dehoofdtelefoon ~erdomgegesptlde
vonken knetterden den oproep naarSitoebondodoorden aether.
Ik kan nauwelij~.een meer opwindend oogenblik in mijn
gansche leven aanwIJzen, dan dat wat nu volgde. Geagiteerd
roffelde Sitoebondo zijn mededeeIingen naar ons toe. "Heb
vergeefs geprobeerd jullie te pakken te krijgen. . . . Europa in
vuur en vlam. . .. Duitschland en Oostenrijk in oorlog met
Rusland en Frankrijk.... Engeland verklaart oorlog aan
Duitschland . . .. Duitsche troepen zouden Nederlandsche
grens overschreden hebben.... ga er onmiddellijk voor zitten,
heb pakken telegrammen voor den Resident en voorhetgarnizoen
en d~nk er om correspondentie met de vloot gaat vóór
alles Je krIjgt daarvoor een code! luisteruitnaarde Duitsche
kruisers "Gneisenau", "Scharnhorst", "Leipzig" en Dresd
en " ... J apansche vloot uitgevaren met onbekende bestemming".
"
De eene verbijsterende mededeeling volgde de andere. De
Resident kreeg in geheime taal gestelde depêches, de militaire
commandant dito, onze leider, die nog een laatste afscheidsbezoek
bracht, kreeg order om te blijven.... het verbluffende
nieuws verspreidde zich onder de leden van onze kleine kolonie
en nog vóór de laatste guirlandes van bruidstranen en
bougainville's van de feesttafel van den vorigen avond waren
weggeruimd, bracht een militair piket uit Ambon een hoeveelheid
dynamiet om de radiotoren op te blazen en om de
vitale machinedeelen van ons station te vernietigen. . . . wanneer
het noodig mocht zijn. Zij die dienst hadden, en de
v~ouwen~groepten bij elkaar, en bespraken de verschrikkelijke
dmgen dIe gebeurd waren; en zij poogden zich een voorstelling
te maken van het grooter onheil dat uit deze ontzettende werveling
van ontstellende feiten moest voortspruiten.
Een depêche van onzen hoogsten chef, gelastte ononderbroken
dag- en nachtdienst voor alle drie radiostations. Sitoebondo
was onze, graag gehoorzaamde, dictator. 1600 K.M.
II8
was het station van ons verwijderd. . .. maar wij hingen aan
zijn lippen, ook al praatten wij met.... de handen.
Af en toe vroegen schepen ons om nieuws. Duitsche,
Engelsehe, Nederlandsche, Japansche schepen. Een koorts
van opwinding, onzekerheid, verbijstering trilde in de vragen,
die ons in morsetaal gesteld werden. Met onze antwoorden
moesten wij voorzichtig zijn.. " Was onze Japansche vriend,
dien wij nooit gezien hadden, de marconist Takahashi van de
"Tango Maru", nu misschien niet onze vijand.... Konden
wij nu een anderen vriend, den "Funkentelegraphen Obermaat"
van den kruiser "Leipzig", die 14 dagen geleden onze
gast geweest was, nog wel vrijuit te woord staan, zonder
landsbelangen te schaden? Af en toe hoorden wij het geroep
van DASM aan DASG.... een onbekend sein.... maar
dat kon ons niet misleiden.. dezen zangerigen vonktoon zouden
wij uit duizenden aetherstemmen herkend hebben....
het waren de seinen van de "Gneisenau" en de "Scharnhorst".
En uit de sterkte er van leidden wij af, dat zij vrij
dicht bij waren. Uit Soerabaja werd ons gemeld, dat het
Nederlandsch-Indisch eskader onder Schout-bij-Nacht Bauduin
had zee gekozen. Wij zouden er naar luisteren. Al wat
er aan aandacht en intellect gegeven kon worden, was tot het
uiterste gespannen. . . . maar erzou nog meer gevergd worden.
Brand!.... werd geroepen. Terreinbrand. Giftig dikke rookwolken
stegen uit het voor-terrein op. Hetdroge dorre langegras
had vlam gevat...álang-álang-brand. Het vuur werd door den
wind naarde benzine-bergplaatsgejaagd..."DeJapanners!.. "
werd geroepen, "dat hebben de Japanners gedaan!"