Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

Ouh Penas de Marco de Medio Mundo,
cruzando quedas, en ringleira, do Candedo ás Moás,
camiño de Sant Iago!
Ouh Río Lor,
ruxindo polo val pecho,
entre o silencio antergo dos tesos!
Ouh Campa da Lucenza, Penaboa, Montouto, Pía Páxaro:
tesos cumes do Caurel!
Ouh Caurel,
meu primeiro amor! meu derradeiro amor! meu verdadeiro amor!
Pobos probes –paredes vellas, teitos de lousa–
ardidos de tristeza,
mouros de queimados!
Ouh fontiñas outas, penedos, carrozos escuros,
fragas, agros, soutos e devesas,
labregos e pastores que soio vistes istes tesos i estes vals,
onde aturula a curuxa e canta o cuco,
medindo iste tempo quedo que se para no corazón
e, tornándose contra ún,
veñe a cravarse no sitio onde mais se sinte!
Soedá, imensidá e silencio!
Caurel,
por canto eu son teu,
ábreme agora as tuas entrañas.
Eu traigo un nemigo no corazón
que non podo matalo sin matarme;
e veño, fuxindo dil,
guindarme no teu seo escuro i enorme
onde antes había unha cousa que era todo pra min.
Antes,
cando eu non tiña, coma agora, somentes dor pra me alumar;
ia noite inda non era mais que unha pecha escuridade!
O Caurel, 1954
141