Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

Eu comprendo o problema de moitos profesores diante nenos labregos, verdadeiros
poseedores xa do código lingüístico, sobre todo cando ises profesores non
señan faladores galegos da infancia. ¿Como se estabelece eiquí a mítica e suposta superioridade
de conocimento do profesor diante do alumno O profesor debe de asumir
a súa desventaxa diante do falador real e sin que se lle note demasiado deprender
dil. E non se debe recurrir como se recurre en moitos casos a desbotar a fala, a chamada
fala dialectal, pra impor o chamado galego normativizado e así perpetuar ise
increíble complexo de que nono falan ben os únicos que realmente falan o galego.//
Viñen pois pelegrinando pola Lingua de Compostela a Triacastela, inaugurando
unha modalidade de pelegrinación que se practicará no Futuro pra que a nosa
Lingua se manteña no seu son e siga sendo a nosa, a Lingua máis bonita do mundo
cando se fala dendes de dentro.
E agora será algún de vós o que conte o conto que máis vos teña gustado
da vosa aldea. E logo eu contestareivos ás preguntas que queirades sobre da miña
poesía, se é que algún a ten lido.
En de l’outro lado do Iribio hai outra serra, outra devesa e outro río, o río
Lor e Lóuzara. Tamén é unha terra de labradores i emigrantes, exactamente igual que
esta, por eso estou seguro que calquer cousa que nos contemos a vamos entender
totalmente, pois os labradores profundos somos unha cultura aparte que inda ten as
medidas xustas coas que se mediu o vello mundo e coas que se fixo a nosa Lingua.
22
Congreso de Luís Seoane
Auditorio de Galicia. Santiago, 29 de setembro 1994
(Recital con Ferrín, Manuel María, Luz Pozo, G. Bodaño, ...)
Conocín a Luís Seoane naquel Madrid dos primeiros 60 co movimento
obreiro i estudiantil xa desencadeado. Non recordo en que sitio foi. Si recordo que
estaban presentes Reimundo Patiño i Herminio Barreiro (quizaves foron iles quenes
me presentaron ou me levaron pra conocelo). Debeu ser polos días da súa
gran exposición no Museo de Arte Contemporáneo (1964), cando inda estaba nos
baixos da Biblioteca Nacional, na que eu lera de rapaz estudiante ós poetas de
avangarda, ós das antigas civilizacións e ós dos pobos primitivos.
Dez anos despois de aquil primeiro encontro, atopámonos novamente na
Calle Real, ibamos coas nosas compañeiras. Luís e Maruxa invitáronos a aquel luminoso
piso dende o que se vei toda a Coruña, a cidade i o mar. Mostrounos novas
obras e agasallounos con algunhas de elas e a min fíxome un apunte pra serie FI-
GURACIÓNS que por aquiles mediados 70 publicaba a “Voz de Galicia” na última
páxina. E quizaves xa non nos vimos máis. Inda que//
70