Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

inda era a capital literaria e artística do mundo. A literatura, tinguida ou non pola
ideoloxía, era un mester de revolución, no meu caso máis fincada no soño que na
práctica. Era unha pasión pola liberación que nos guindaba, alomenos intimamente,
fóra do circo e cerco do poder.
Naquel mesmo ano 1951, no alto vrao, falamos longamente en Pontevedra
e logo non nos volveríamos ver en muitos anos.//
Ó ano seguinte eu xa comenzo a escribir en galego e el publica este libro,
Fabulario Novo, e sabía del maiormente por Manuel María, e o seu poema “O
Carro”, cantaba sempre, cando o meu carro de anguria se cargaba excesivamente
e eu atopaba que a gravedá da Angustia era iso, precisamente iso:
a dór que non se vai, non, que non se vai, que non se vai.
Que non se vai, non, que non se vai. Cáseque este poema é o único que
conocín do poeta por muitos anos, e abondábame. Pois tamén eu permanecín por
moito tempo ancorado no tempo de elexía.
E do [que] se pode decir que onte á tarde lin o “Fabulario Novo”, é un
Canto: exceso interior e canta precisión verbal, canta alertada concencia e canta
marcha da palabra hai nel.//
E como se Galicia de máis de medio século, está en línea co mundo da
máis longa post-guerra amoiaba, e fainos coma fantasmas, polas cousas dun mundo
abrasado polo exceso.
Gracias que a nosa mocedade que nos facía sentilo vivamente, nos permitía
tamén soportalo e gracias que en certa maneira estabamos bébedos da nosa mesma
grande mocedade, da nosa mesma forza e da intensidade propia da condición de
poetas, que é unha sobrecarga non menos embelesante que a propia mocedade e
ca propia situación. Por eso o teu canto é tan pleno e se alimenta da mesma//
carencia da sociedade en que vivimos. Carencia de libertade e de toda posibilidade
que non fora a pura posibilidade interior que nos salvou e nos levou ó delirio. Que
nos fixo ensandecer como ás veces se ensandece a forza do teu canto buscando a
plenitude do agoiro e do veleiro, a forma inaprensibre do noso tempo, que foi realmente
excepcional, extremoso.
Recordo a túa presencia no Courel e a túa volta á palabra movido pola
imaxe daquel muíño parado con toda a vella Galicia dentro.
E recordo aquel viaxe que fixemos xuntos ó Ándalus pasando polo Toledo
do Greco, con nubes do Greco, e pola Mancha cando comemos na venta de
don Quixote.//
E logo aquela entrada en Granada co sol da tarde de Sanjoán.
E a Alhambra vista a raia da mano co primeiro raio, e logo a escoitar o concerto
no Patio dos Arrayáns e a cea de media noite nos xardís, fóra.
E Córdoba, a Córdoba de noite, dos muros do río e dos porches e do arco,
aquelo que viamos nós xa estaba grabado no soneto de Góngora trescentos anos
antes.
59