Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

Erguémola copa ata sacala porriba do tempo, pois estamos soñando
agora que xuntos podemos facelo
con que cada pobo teña a súa vida, a súa terra i a súa lingua seguras
non amenazadas
nunha nova era de concordia que semella posible, que semella posible...
13
Presentación de Memorial de brancura, de Fernán Vello
(Finais dos anos 80, na libraría Couceiro de Santiago)
Resulta evidente a novedade da poesía de Fernán Vello no panorama poético
galego. Contrasta esta con ise non menos evidente aire de tristura que dá a
concencia histórica: o que puderamos chamar “eterno elexíaco galego”, moi patente
na poesía dos dous últimos séculos e que en certa forma xa estaba na poesía
medieval.
Fernán Vello contrasta con esta tristura da concencia histórica convertida
en materia poética e por veces en única materia poética, nunha como enfermedade
estrema da concencia asoballadora da vitalidade i’os soños.
Ó desmarcarse dise estado extenso e intenso, dise estado compacto de
tristura que vén da concencia histórica, cando esta actúa como fautor paralizante,
Fernán Vello atopa esa nova luz que o distingue ás veces cunha esaxerada brancura
en lucenzas dende a lúa tépeda da pel, na sensación a tódolos soles e soños
tan certos que se emiten da mirada.
Iste desmarcarse, iste saírse do circo insistente e inevitable que nos pecha
é o segredo, a novedade da súa poesía.
Non sabemos con qué medios Fernán Vello disolve, ralva ou arreda o lastre
da excesiva concencia histórica, cando esta xa máis que axudarnos nos leva á
conclusión paralizadora de que non hai saída individual nin social.
Supomos que os medios serán os de sempre: atender antes que nada os
soños i’as sensaciós vitales. Atender soio a beleza i’a gracia do mundo. Fixémonos
en que Fernán Vello utiliza a palabra beleza como ouxeto poético cando estaba
desterrada xa por tódalas poéticas, como nun tempo fora desterrada a palabra
“alma”.
Quizabes Fernán Vello albiscou aquel resplandor de “alma región luciente,
prado de bienandanza”. I’o que fixo lampear e campear sobre tódalas amasadas
angustias e tristezas acumuladas da frustración histórica social e nacional que no
noso caso, coma no caso de todo pobo sometido, vén inda a escurecer máis o panorama
interior noso establecido.
56