Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

como un se di todo sin propoñerse, todos serían poetas, pois todos son poetas
cando se desnudan do verbo trivial e limpan os ollos coas puras presencias.//
Quizaves Sande nos amose sencillamente as súas olladas como foron e viñeron
desnudas sin máis cousas que a deslumbrante presencia das cousas presentes.
O milagre desusado do Deserto.
Lémbrome unha vez cando eu era mozo convalecente e me pasmaba o
movimento das cousas e dos seres, non sei que estado sería aquil pero eu percibín
que era excepcional de tan sinxelamente aberto en que a propia nudez interior
provocaba a nudeza de todo.//
Sólo nise estado ou en algo parecido nace a palabra. Non sólo a palabra
que nombra as presencias, senón a que dice a memoria, o como da memoria e
aquela que venta.
Sólo hai presencias e memoria. Nada nos é totalmente coñecido, como
nada do non visto nos será totalmente descoñecido.
Pero é bon pararse, parar a palabra eilí onde acaba a presencia e levala ou
que nos leve como vai a memoria, sin máis voluntade que a de darse ó ser.
E a ese puro movimento de cando o máis presente e inmediato semella
alucinación e un vai como sonámbulo dunha noutra presencia, dámoslle as gracias
por tanta verdade e por tan áspera nudeza.
Pensar que un periodista poda ser tan esixente e intratable coa palabra.
Pensar que un periodista poda ser un poeta. E saber que o Presente non é a Actualidade.//
E que teña que ir lonxe dos sucesos buscar o suceder, o-como-é dos seres
e das cousas. A Naturaleza oculta de tan presente, de tan cerca.
O deserto pudera ser calquer sitio donde o intre non é actualidade e donde
a Naturaleza, nin a mesma area, enmudeceu.
Quixera recordar aquil poema de Rilke sobre as cousas:
“Vós tocádelas i elas tórnase inmovres e mudas
...”//
Gracias a Miguel Sande por indicarnos e facernos ver posible o regreso ó
paraíso: calquer lugar encontrado, verdadeiramente encontrado, sencillamente encontrado,
arduamente encontrado, libremente encontrado, onde Naturaleza sucede
pra todo e pra todos e coma se fora só para nós coma cando se acada a palabraque-dice.
O poeta trátaa implacablemente ata que dice.//
Tamén vós, lectores, tendes que ser insistentes e circundala e cercala até
descubrilo poñendo tanto esforzo i como puxo o poeta.
O outono é longo... E xa que agora non se escriben nin len amplias cartas
como antes, non vén demais pararse nun poema coma este.
Para restaurar a naturaleza e situar a memoria sin que nos grave demais a
elexía. Anque as areas do deserto se anuncien. Aínda alguén nos defende velando
a palabra.
73