Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

14
Federico García Cabezón. Queimados 1985-90
Xaneiro 1991
TODA evidenciación é difícil, pois o problema aparece sempre rodeado polo
resto de normalidade ou atenuado polo valume dominante do aceptado.
Na fotografía de Federico García cabezón a evidenciación e actualización, o
seu xeito de mostrarnos, pasa pola agarda e lectura paciente do intre de luz para que
aquelo resalte sobre da uniforme neutralización dos fondos, dos ceos. Unha escolla ou
instintivo arredar o innecesario pra esconxurar o informe e que o primordial acade
forma de por si, sin complicar demasiado aparentemente o proceso. Sin trucaxe. Cun
gran respeto pola Naturaleza na súa integridade de cada intre. Un buscar o intre no que
a Naturaleza di, pois xa a mesma Naturaleza é Forma.
En tempos de todomercado e de forte caída de todo-valor e de entrega doada
ó poder de toda índole, hai que volver de novo a coñecer de cerca, volver á relación
verdadeira, dudar de todo o non intimamente comprobado. Así é o busco, a busca,
nesta fotografía. O fotógrafo fai casa no mesmo ámeto interrogado e comproba cada
cousa, sabedor que estamos implicados tanto na Terra como na Humanidade. O que
reduce o home é o mesmo que reduce o bosque, o souto. Unha crecente confusión
sobre o límite do colectivo.
Parece como se estes castiñeiros QUEIMADOS do Courel amosasen a súa
morte como beleza só pra que reparemos neles e no expolio feito á Naturaleza Terra,
somentes comparable ó expolio na libertade e na dinidade humana, no soño do posible
certo, así como na memoria colectiva e na concencia activa. A Terra calmea nestas
figuras, ás veces zoomórficas, como calmea o home. Como se tivera intención. Sin proporse,
reclama solidaridade ou salvación cando unha cámara enfocada fai a escoita
debida. Nós debémoslle atención, debémoslla por pura pertenza. Este é o fundamento,
a xustificación de toda fraternidade, xa que esta non é un impulso, un pulo gratuíto ou
arrogante. Non o é nin o foi nunca, senón algo sencillamente necesario.
Fotografía con ideoloxía. Mais tamén libre canto, beleza amada, terra escolleita.
15
Homenaxe a Manuel Cuña Novás
Pontevedra, 5 xullo 1991
Conocín a Manuel Cuña en Madrid na alta primavera do 1951, cando eu
inda escribía en castelán i el chegaba do París dos existencialistas, que entonces
58