Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

34
Lupe Gómez. Poesía fea*
15 de setembro 1999
“A poucos vin como a Lupe, no seu calado estar, trasladándonos toda a
intensidade interior coa mesma forza que a traslada á palabra. Esa cousa, ás veces
abrupta, que o seu verso nos trasmite de golpe. Seu, seu, seu, súa. Un poeta do que
semella podería abondarnos o seu silencio, sin recurrir a ese exceso empuñado da
súa palabra rexida por un profundo mandato. Así somos da Terra e así decimos ou
calamos”.
35
Discurso primeiro 4
[Falta a primeira páxina]
Historia sempre se fai pola forza ou cáseque sempre. É sempre, cáseque
sempre, pode máis a inercia do pasado que o ensoño do futuro. Por eso todo sigue
igual. Seguimos igual: costa traballo acomodar os soños, aínda os máis facedeiros;
costa traballo acetar o mundo de fóra. E non porque un seña un caprichoso inadatado,
senón porque o mundo, a vida nise mundo está rexida por forzas alleas
que sólo pensan na utilización do home. Sin respeto da súa dinidade.//
A festa representa os soños, o entusiasmo non vencido, a vida que un
soñou vivir. E os homes non sempre soñan cousas imposibles. A mayoría das veces
soñan cousas facedeiras que unhas forzas alleas interesadas fixeron imposibles. E
dixéronnos que se lle vai facer; o mundo é así. Por eso eu coido que a festa tanto
como unha manifestación de xúbilo, de Leticia, da eterna xuventude é unha ceremonia
de rechazo, dereita dun mundo do que se fixeron donas as forzas alleas
ó ben común. Todos estamos secuestrados, anque en aparente libertá. Todos estamos
presos de algo que non queremos.//
Mais fai tanto tempo... que xa o esquecemos, quizaves estamos secuestrados
dende sempre.
* Estamos por dicir que foron estas as últimas palabras de Novoneyra, escritas para seren publicadas.
4 Deste texto e os posterirores non coñecemos data.
89