Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

4
Palabras na presentación de DESFEITA (Semirreportaxe),
de Camilo Gonsar
Lugo, 13-IV-1983
Hai veces que o comprometerse en algo, anque seña sólo por amistade, resulta
proveitoso. Sempre supón unha movilización e unha confrontación con certo
tipo de realidade. Tal foi o que me ocurriu a min ca presentación d’iste libro.//
Chegou un día Manolo Batán, o máis efeutivo e increíble promocionador de
venta de libros galegos, de a pé ou en utilitario, que anda ou anduvo nunca por este
país, un amañador de actos de presentación com’este, e deixoume caír, como un labrego
de Chantada deixa caír as palabras:
“Tiña que facer eiquí en Lugo a presentación dun libro. Un tal Camilo Gonsar
que non conoce ninguén”.
Tampouco eu o conocía.
“Camilo Gonsar...”
Por algunhos datos máis que Manolo me deu fun descobrindo que Camilo
Gonsar era nada menos que Camilo Suárez Llanos, vello amigo meu de Madrid dos
anos 60.//
E xa sin máis díxenlle:
“Colaborarei na presentación”.
I é que nistes tempos en que tododiós cuida tanto das letras do seu nome,
en facelas visibles, mestas, “tropezosas” pola prensa. En que cuidamos tanto a propia
imaxen exteriorizada, a propia promoción e propaganda, resultan raros, cáseque
emocionantes por íntimos, escritores como Camilo, que o único ruído que fan
é o do seu propio silencio. Silencio penetrante que é a maior patencia da súa personalidade,
silencio dos que apenas falan, falan poco ou sólo ás veces e depende
con quen. Mais que, donde queira que estén presentes, non se lles escapa nada que
non esteña cifrado ou seña sólo entendible pra unhos tipos determinados e pra un
ambiente concreto.//
É Camilo, digamos que o modelo puro do silencio elocuente, ise que nun
diálogo tanto axuda ó outro ou ós outros interlocutores. Silencio que fala. Diríamos
inda máis: silencio que non para de falar.
E un, quizaves máis pola súa vida que pola súa propia natureza, foi un facilitador
da elocuencia do silencio, e prestoulle sempre a súa maior atención. Tanto
ó puro silencio da terra, como ó silencio de certos seres, de certos homes. Do que
un cría verdadeiro. Dos que un cría verdadeiros. E niste caso no[n] me defr[a]udou.
. . . .
Tuven o libro medio detido hastra antonte. Non son un gran lector de libros,
a non ser//
41