Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

11
En todo silencio preguntado
(Algunhas consideraciós)
A experencia da Naturaleza-Terra ocupa unha das primeiras, senón a primeira
capa da memoria profunda. Esa experencia multimilenaria está detrás da inmediata,
directa e pura presencia da Naturalez-Terra en OS EIDOS (Bazterrak pros
vascos nesta versión bilingüe que acaba de sacar a Editorial PAMIELA de Pamplona).
A Lingua Galega usada no libro tamén está cargada de esa fonda experencia
que a máis da Lingua tamén entra o incoscente. Levamos a nosa Terra marcada,
estampada en nós. E o que fixen no libro con maior ou menor precisión foi aillar,
xebrar esa zona da memoria profunda e común e deixala pasar ó poema o máis
doada, natural e integramente posible, empregando pra eso a Lingua marcada por
esa mesma experencia, presencia e influencia dominante, a Lingua que tivo a última
evolución prolongada no mesmo ámeto, medio natural ou territorio. É algo remoto
e presente ó mesmo tempo. Memoria coleutiva e memoria individual. Actual
e da infancia á unha. Eso fai que o que pudera parecer descriptivo seña puramente
interior e noso, ata tal punto que se integra na propia identidade. Algo vago e concreto
que se di tanto coas palabras coma co silencio. Que as palabras non tapen o
silencio.
Eu percibía que algo mui fondo viña naquela fluencia misteriosa, algo longamente
elaborado e oculto que de sópeto se me revelaba. En canto ó idioma poético
esa experencia da terra /que é máis radical e básica que a sola emoción da
paisaxe/ non podía ter outra forma que a común. Non lle iba outro estilo que o propio
estilo da Lingua, o estilo común da Lingua na fala. Eso si, a Lingua común premida,
sometida a unha presión moderna e con presencia do extraliteral.//
Na era do conocimento parcializado e analítico, especializado, o poeta
tende á unificación i á intuición, quizaves nun impulso, nun pulo por salvagardar
a unidade do ser. Hai unha necesidade que clamea polo poeta pra contrapesar o
control interesado da comunicación polo Estado e polos grupos de poder. Hai que
suporlle ó poeta nalgún intre, frente a nunca, o ser dono da palabra desinteresada
e xusta, da palabra non pagada nin sempre temerosa, da palabra escapada, da inevitable
verdade. O estar abocado á expresión como destino. Estar dispoñible pro
novo. Ter a un tempo a evidencia do posible i a evidencia do perdido. Estar tensado
entre a Pasión do Futuro i a Nostalxia do Pasado. Son cousas que están latentes
en todo home, as que ás veces están mui candentes no poeta e fano amosar.
Non sei se este tempo i esta sociedade de hoxe lles serán propicios, mailos poetas
siguen aparecendo anque señan dificilmente recoñecidos, pois xa non son os tempos
en que “ós deuses axiña e doadamente se lles distingue”, mais inda//
200