Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

Os poetas orientais compaxinaron a vaguedade, a sotileza, a penetración
do silencio coa mínima verbalidade posible, quedándose sempre máis perto da experencia
vivida e do silencio difícil que da expresión apurada e matizada en exceso.
O silencio expresado maiormente con silencio no límite cáseque da imposibilidade
verbal. Nun balbucir os sólos puros nomes da presencia ou da acción escuetas.
Cesáreo Sánchez aventúrase, complácese no interior e a súa pasión de delicadeza,
o que algún poeta chamou “almo silencio” lévao da contemplación ó desvelamento//
do sutil, dunha noutro até o borde da disolución, ate cáseque perderse pola delicadeza.
É un círculo fatal no que a poesía está condenada a xirar dendes que se
especializou na inefabilidade, no sotil, dendes que deixou de ser canto llano compartido.
Pero eso tamén é unha oución. Para lograr certos matices hai [que] prescindir
de outros rasgos.
De todas formas, libros coma este sitúannos no centro do problema entre
a pretensión de expresar e a autonomía do idioma propio. Entre nós –nós e os autros–,
donde está o problema da fablidade e a inefablidade. Cando se di unha cousa
non se pode decir nada máis se non se usan a un tempo varios planos de comprensión.
Se non se usan a un tempo varios planos de comprensión. Se non atuíse,
obturase a penetración e xa non se pode recurrir ó recurso do silencio colgado
ó final do poema ou da pausa interestrófica.//
Supomos que Cesáreo sólo quixo mostrarnos certas rotas do movimento interior
ou de afondamento; ou de certas mostras de interior. E nese territorio é xusto
deixarse ir dunha voluntá de canto do máis sotil, do inefable ou vago, dun exceso
de sensibilidade.
O poeta vai a pola sinificación de todo, pois todo clama pola voz do poeta
para ser salvado. E o poeta sálvase por todo o que salva e garda vivo nesa arca do
tempo, na forma do poema.
¡Cesáreo Sánchez!
Poucas veces vin unha tan contina pasión pola poesía, unha tal adicación.
Quizaves tódolos homes sexan poetas, máis son poucos os que sirven á poesía,
poucos saben entregarse a este velar o tempo coma se aprendelo fora contelo,
poucos saben darse o destino supremo de ofrecerse á Lingua coma se fora ó Mundo//
e sin que se teña a certeza de conseguilo ata que se perde a conscencia correxindo
o último verso ou agardándoo.
Tamén a terra, o Outono corrixe a coor: “O outono non para de correxirse
até o final”.
Máximo canto de resituar as palabras hai detrás de certos versos de Cesáreo
Sánchez, de forzar as palabras; e sin aparente violencia, sin que se note. ¡Canto
desvelo en velarse, canta respiración marcando as horas co alento, apanando o espello
no que se ve como se espreitase a outro. Porque somos nós e sómolos outros
e pro eso a autoespreita non é narcisismo senón estar aberto a ese aforo que
83