Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

amosa en nós e pra nós. Esa atención, ese estar atendéndose coma se fora o rostro
da amiga, o clarear da luz reveladora, o advenimento//
do que inda non vimos, a comprensión da visión e da palabra.
Forzalas palabras, retomalas, retornalas até que collan a forma do tempo.
Facelas.
Que buscan os poetas máis alá da mocedade, máis alá do amor Que buscamos que
non sabemos anque estamos certos da necesi[da]de dil e de atopalo Que segura
eterna salvación nos ronda aínda na incerteza contina e así se nos ofrece Como
primavera que volve sempre trala vida e a morte.
Por que esta teima da poesía, amigo poeta Amigos poetas e lectores adiutos, homes
de mercurio, restos movres do vello entusiasmo, do pulo sin nome//
Témo-la certeza do ser que non pode deixar de ser, nin trala morte individual tan
certa e irremediable.
Inevitable esta querencia aguda do tempo pero certamente engañosa poila morte
non é certo.
A poesía sigue o rastro da inestinguible vida da cadea da especie e de tódalas especies
que se repiten. O mesmo tempo é xa anuncio da pervivencia futura.
Amigo Cesáreo Sánchez a túa lectura tróugome ou volveume a esta reflexión anque
ti con ise cernudiano aparente cansancio de estar cansado non semelles entusiasmo.
Quizaves por eso traballas incesante e dáste así á patria, nosa Galicia agónica outro
siglo e outro.
Secuestrado pola patria. Secuestrados pola patria e cegos, perdidos no ser, buscándonos
coma un tesouro.
Don Manuel Beiras!
29
Manuel Beiras
(Compostela, fins de Santiago 1996)
Sempre tuvo unha impronta de xuventude. Parecía o máis xoven entre
aquel grupo de galeguistas composteláns dos anos cincuenta. Inda que lles debía
levar máis dunha década. Nunca me pareceu maior até que xa era ancián.
Unha impronta de perenne mocedade e limpeza interior. Unha de esas personas
que cando nos miran nos ofrecen como unha patria. A mocedade dos soños, do
soño de Galicia.
Era un patriota verdadeiro, sin resto algún de frustración acumulada, cousa
difícil dado a época que lle tocou vivir. Un patriota sempre activo, sin ser compulsivo
e popular-galego-até-o-rito e sin finximento.
84