Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

Nela, tan precisa, Caurel, decíndote, simplemente, asemella que un fai
unha alabanza.
([...] incompleto, falta a parte final)
40
Á ouvea
A primeira vez que oín falar de San Ciprián (de Reinante) foi nos tempos de
estudiante de Bachillerato en Lugo, a un amigo meu que veraneaba eiquí. Como entonces
veraneaba mui pouca xente supúxenme que sería un paraxe moi bonito, pero
tuven que agardar ate hoxe pra comprobalo.
Xa que inda que son lugués, son das montañas da parte Sur que solo cheguei
a Lugo pra estudiar. E ailí tuven os primeiros encontros cos lugueses do Norte.
Aló nas montañas do Sur aínda que moi altas e solas, ser neno era, igual,
unha fermosa experencia. Eilí úsase unha palabra para decir vagar en compaña doutro
neno ou pequeno amigo. Decíase ir á ouvea. Por eso os nenos que vagabamos
polos soutos e polo ríos en busca de niños ou ás troitas, se lles chamaba ouveóns.
Tamén de nenos, nós ibamos a buscar amoras, amorodos –fresas silvestres– ou arandos.
Esta última froita moi pequena e moura é algo agre, si que non-a haberá eiquí,
pois é froita de alta montaña e á beira do mar soio a haberá no Norte de Europa.
Outra cousa que faciamos os nenos ouveóns, os nenos que apandabamos
xuntos, que vagabamos en compañía, era ir ás trapelas a coller perdices. Había que
facer un foso na terra como pra que cabera un gato, e logo ter unha trapela. Unha trapela
era un armadallo con unhas follas de madeira moi delgadas e moi tensadas con
fío de serdas –pelo de animal– que posta plana sobre aquil buraco excavado na terra
e ben tapada de terra, tan axiña como unha perdiz pisaba encima, abríanse as follas
de madeira, a perdiz caía no buraco e logo as follas delgadas de madeira, volvían pecharse
pra que non escapase. Cando ibamos mirar as trapelas e viamos que algo caíra,
metiamos unha mao con muito cuidado e logo todo o brazo ate o fondo pra coller a
perdiz e non o faciamos sin medo, pois en vez de pluma tépeda –morna– e suave da
perdiz, podiamos toparnos coa pel fría dunha cobra. Había sempre riesgos cando se
iba á ouvea, pero eso formaba parte do engado de ir de aventuras con un compañeiro.
Así vos quixen mostrar algo da miña infancia ou nenez, pois de nenos cando
viamos un home maior, como eu son agora, non nos parece mui lonxano día: tamén
foi neno como vós.
E agora despois destas primeiras palabras, xa podemos, unha vez achegados,
falar sin reparo e podedes preguntarme o que queirades da miña obra e da
miña vida nas montañas altas e solas do Sul. Aló no Courel dos tesos cumes donde
as palabras de “Os Eidos” son verdade.
94