Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

Moito me alegrei de que che saise ó cabo o Libro da Terra Chá que eu tantas
veces che dixen que escribises. Cando vaia será cousa de velo pra saber se é
verdade iso que dí Anxel Johan de que tocas a miña liña de “Os Eidos”, o cual non
me estrañaría nin moito menos pois calquera que escriba en galego verdadeiramente
sobre unha terra ha de facer a forza unha poesía semellante.
(Dille a Anxel Johan que me teña pasado a máquina o MESTER DE AMAR
E VAGAR (Libro de Amor) pra correxilo e dalle moitas lembranzas miñas así como
a Figueroa, Pimentel, Celestino e López Pardo).
2
Caurel, Nadal, 1953.
Amigo Manoel María:
Como xa che dixen sofrin moito de saudade iste
tempo d-atrás.
Antes, pra min, a saudade era somentes unha verba fonda que vós traguíades
de cote nos beizos na que eu sospeitaba un sagredo misterio que agora me
foi revelado fortemente:
“Iste desacougo... Ista cousa... Ista mao torda que tira... Iste quere[r-]se sin
saber pra onde...”
Eiquí, como podes ver, hai algo mais que palabras. Eiquí xurde a miña dimensión
humán, cousa que eu traigo moi encoberta, porque lle teño medo, e que
por iso mesmo é mais terribel einda cando se mostra.
(Fundo n-esta dor que mesmo oía ruxir dentro do meu peito) sentíame
moi soio, e deime a namorar. Namorei e namoreime da pastora ... vendo como
fiaba.
Non cabe dúbida que dispois da danza i-o andar nada dá o corpo feminino
mais posiblidades de ritmo i-armonía que o fiare.
(Agora) cando eu me alongue d-eiqui (ela) ollará ós tesos cumes pensando
en min, sabe que eu son o poeta do Caurel. Ila soio sabe cantar e fiar.
Agora ando a escribire teatro galego. A peza titúlase “O OLLO DA NOITE”*
e non é mais nin menos que a miña esperencia da saudade. Dubido que teña paciencia
pra chegar ó cabo.
* Que non veu a lume tal como o autor tiña xa asumido.
176