Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

libros de poemas de poetas que eu me escollo. Mais antonte, ante a inminencia
da presentación púxenme a ler a novela de Camilo a marchas forzadas, pra poder
escribir estas cuartillas con un mínimo conocimento. Non digo un gran conocimento,
pois apenas entendo de técnicas narrativas que ás veces, eso si o percibo,
se denuncian demasiado á hora de ler certos textos dise tipo.
Pero a pesar de ler iste libro a marchas forzadas, forzado polo compromiso
que contraguera de presentalo eiquí diante vós, notei, deñein en que a cousa
no[n] me resultaba gravosa, que o libro me pendía, me interesaba profundamente.//
E sólo nos interesa profundamente, en literatura como en todo, aquelo
que está cargado de realidade, e inda máis dunha realidade na que nós estamos
implicados, profundamente implicados diría, niste caso: ¡Totalmente implicados!.
E que iba a ser sinón máis que a realidade de Galicia, da Galicia actual, da Galicia
presente, ou todo o máis lonxe, da Galicia recente.
Galicia ten tal carga de pasado anónimo que sempre reviste unha certa remotidade.
Hai unha longura de tempo, unha distancia.
A pesares de ser o noso pueblo, o noso pobo, a nosa terra, o noso país,
sempre reviste unha como prestixiosa distancia.//
Galicia sempre é lonxe... Quizaves esto se deba a que a súa forma está
inda cifrada. Porque o idioma, a cultura do noso pobo, non é o idioma, a cultura
en que nos educaron formalmente, millor dito “oficialmente”.
Por eso a forma de Galicia non nos foi facilitada. E por eso, inda pra nós
mesmos, galegos, reviste ise caráuter de remotidade, de cousa oculta, de difizle
penetración.
E por eso nos pasma como un home como Camilo Suárez Llanos: Camilo
Gonsar, cunha vida ciudadán e vilega, cunha educación universitaria, puido penetrar
con tal seguridade nise misterio que é a realidade de Galicia, desta Galicia
que temos perto, diante, que nós somos e que se nos esconde.// Porque nos deron
unha educación que non coutaba ca unidade básica da súa medida.
Camilo, armado ca punta de atención total do seu silencio, de amor, de
solidaridade, de simpatía polo popular verdadeiro –hai moito popular que non o
é, e non sólo o que anda en siglas–, co seu respeto humán, inde das posturas que
lle puderan resultar máis alongadas ou increíbeles en aparencia foi entrando no
misterio co que se nos presenta a nosa concencia histórica, a concencia real do
que nos pasou. Foi entrando na nosa concencia coleutiva, escondida, velada tras
tantos silencios medosos, tras tantos medos,//
tras tantos silencios forzados, tras tanta inhibición do propio ser, tras tanta inhibición
coleutiva, estabrecida, cáseque diría que institucionalizada... Foi entrando en
nós en definitiva e deunos unha imaxen do presente, ou digamos millor, do pasado
recente. Unha imaxe bastante veraz. Ou millor dito, deunos as referencias necesarias
pra que nós elaboremos unha imaxen bastante veraz do noso pasado
recente. Sin que o máis recente tape ou atuia todo o outro noso pasado ó fondo.
43