Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

Xa está dito que soñar é crear. Máis cómpre reasumilo. Soñar é descubrir
posibilidades certas. Cáseque sempre soñamos posibles necesarios. Cáseque nunca
soñamos imposibles, anque só sexa por esa discreción que nos impón a Historia.
Posibles necesarios e difíciles. Difíciles só porque están en choque con intereses
creados e coa simple inercia. Só por iso. Por iso foron descartados, deixados. Fómonos
desdeixando dos soños. E neste desdeixarse algo terá que ver o que eles
ás veces poden ter de mentido ou de iluso.
Mais como posibles que son e como necesarios volven e volverán plantexarse
xeración tras xeración, individuo tras individuo, esixindo a súa formación definitiva
e a súa realización.
Por eso sen máis poder que a palabra, a lingua sen mans, un buscou a acción
a través dela, da palabra escrita viva, única saída posible do circo/cerco de soidade
e apatía social e política.
A palabra viva, a escrita de creación, permitía, permitiume a prosecución
de soño máximo como única realización dun home sen poder nun pobo sen poder.
A escrita de creación, como unha forma de autosuficiencia , blindábame e sen arredarme
permitíame seguir ou non demitir. Un poeta pouco máis precisa se o alenta
a plenitude interior. Se está ben asistido pola memoria individual, pola memoria colectiva,
pola memoria profunda, polo ensoño do futuro, pola potencia da mocidade.
/ Os poetas gozamos e sufrimos dunha incurable mocidade /. E máis se, por riba
de todo iso, un ten o nó, o problema de pertencer a un pobo sen estado de patrialingua
ameazada. Entonces si que xa se xustifica toda a desmesura no soño e na
renuncia por transformar o Mundo e salvar o Seu Común o Noso Común.
Amais de estar posuído polo soño da plenitude humana e da liberdade,
polo soño de cambiar o Mundo, un está secuestrado pola patria. E esto si que o
pon en forte punto. E máis por tratarse dun poeta que é o ser máis dependente da
propia Lingua.
Secuestrado polo ensoño, secuestrado pola patria, cando tamén pola ideoloxía.
Feito un nó coa forza tomada do propio pobo. Alimentado e desmentido
por el. O escritor ou poeta en lingua ameazada non pode escapar do circo teimoso
de fidelidade que a un mesmo tempo o dignifica, o engrandece, o limita e o constrinxe.
Séntese inescusablemente comprometido, obrigado, bloqueado, secuestrado,
esgazado entre a liberdade e o deber igualmente asumidos.
O de escritor é un oficio, un mester de vaguidade. Un non contar nunca
por máis que se queira precisar con palabras definitivas. Por iso me sinto dado á
escrita de creación, pois non teño as palabras certificadas dos profesores e os científicos,
o idioma académico, especializado ou convencional. Senón a palabra outorgada,
feita pola memoria escura, a palabra tanteada non se sabe como a loairas
de concencia e de instinto, a palabra nosa e que a nós mesmos ilumina e cambia
e sostén e afirma e afinca e non por pura suxestión ou autoengano. Escribo porque
algo creo no dictado interior e non podo ter máis certeza cá do propio descubrimento.
Iste é o don e a menesterosidade dos poetas tamén aquí no País do
195