Descarga en formato PDF (1,9 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

28
Presentación d’A Escrita da Luz. O rostro da Terra,
de Cesáreo Sánchez
A Coruña, 23 abril 1996
Recente asistín días pasados a dous actos culturais presididos polas máximas
potestades da política e da economía do país. Actos nos que obviamente falaban
os poetas e notábase. Nada había ailí que non pudera estar previsto. Nin
parecía que fose primavera, nin mediodía nin tarde. Nin rastro de movimento interior.
Había políticos e todo eso que xira encol do poder actual ou posible. Mecanismo,
opacidade de alma e mirada.
Xa non m’acordo xustamente quen dixo: “Sólo a canción//
riba da Terra glorifica e festexa”* . Co horizonte visible tapado polos medios de comunicación
libremente controlados, tórnase necesaria a presencia de poetas, quero
decir de homes medianamente, minimamente libres, que nos guinden ou nos arreden
pola nova visión de tan controlada asamblea ou tribuna.
Por eso hoxe veño á Coruña ilusionado pola posibilidade de atoparme con
poetas e lectores de poetas, que vén sendo o mesmo, poila poesía como a Lingua
pertenece a todos con sólo que se auto-outorguen o dereito á libertade e á diñidade
do home, saian do mecanismo de redución e proclamen o dereito á luz, a un ámeto
real hable para a existencia, polo menos o dereito á vixilia, a vixilanza das posiblidades
reais.//
Poñámonos novamente ó amparo da poesía cando os cauces se pechan,
cando un poder alleo o invade todo e todo o condiciona. A poesía, como sólo precisa
do que nós temos, é un bo sitio para resistir, para saírse e resistir e proclamar
a nova posibilidade, a do impulso, o pulo da esperanza anque seña a máis precaria
esperanza, a máis vaga esperanza, a máis desesperada esperanza.
“Antes tiña esperanzas,
agora sólo teño esperanza”.
Pero a esperanza humana é algo. Alguén chamoulle “a cochina esperanza”.
Pero é algo, é cega certeza de algo. É coma a visión de algo, ou o pulo poético,
coma a saída do amor i a promesa dunha nova xeneración, como o alento colectivo.
Unha forza primaria. Unha certeza xorda.//
* Rilke
81